Rozmyślania na Święto Niepodlełości

Święto Niepodległości skłania mnie i do takiej refleksji: jak są przygotowywani do bycia w polityce współcześni Polacy? Tak Polacy, bo nie tylko działacze partyjni. W mojej ocenie to wyłącznie naturszczycy. Nie ma szkół jak np. we Francji, które przygotowywałyby do działalności państwowej. Kryterium doboru to ukończone studia wyższe /choć nie zawsze/, znajomość dowolnego języka obcego. Kwalifikacje zawodowe mają mniejsze znaczenie, a częściej nie mają wcale. Przykładów można mnożyć, włącznie z tymi najświeższymi. Liczą się wyłącznie zasługi partyjne i układy koleżeńskie. 

Ten model funkcjonuje od góry do samego dołu struktur państwowych i samorządowych. Kto twierdzi inaczej, niech to udowodni konkretnymi przykładami. Przywódca to człowiek z charyzmą. To slogan, ale wielokrotnie przywoływany. Takiego przywódcy dzisiaj w Polsce nie mamy. Mamy natomiast liderów poszczególnych ugrupowań partyjnych, bądź co gorzej, grup interesów. Ci ludzie mają usta pełne frazesów, nie robią nic, albo niewiele dla ogółu społeczeństwa, dla państwa polskiego. Starają się robić jak najwięcej dla swojego otoczenia partyjnego i elektoratu. To nie są politycy, ale politykierzy, żyjący od wyborów do wyborów. Trudno wśród nich szukać mężów stanu. Może lepiej zapytać najpierw kto to taki ten mąż stanu? Wbrew pozorom, dla mnie przynajmniej, odpowiedź jest prosta: To ten dla którego dobrem nadrzędnym jest dobro państwa w perspektywie wielu lat. U nas króluje pogląd artykułowany wprost przez niektórych działaczy, że najważniejsze jest dobro państwa Iksińskich, czy Ygrekowskich. Dzięki takim postawom króluje nepotyzm, stawianie się ponad prawem, pazerność, itd.

Wiele problemów które nas dzisiaj dotykają, wygenerowaliśmy sami, niejako na własne życzenie. Co się stało z „Solidarnością”? Kto wiedział w sierpniu 1980 roku w jakim kierunku pójdzie ten ruch? Miliony zawierzyły grupie cwaniaków, którzy wyprowadzili nas na manowce. Do dzisiaj nie ma jednoznacznej odpowiedzi czy zrobili to z własnej niewiedzy i głupoty, czy zrobili to z premedytacją, w cudzym interesie? Czy może wszystkiego było po trochu? Jak to się stało, że Naród, kosztem wielu wyrzeczeń, przez dziesięciolecia odbudowywał od podstaw państwo polskie i jego gospodarkę, a po 1989 roku dał sobie wmówić, że to było nic nie warte i jedyne co można zrobić, to rozdać to wszystko za grosze, a resztę zaorać i zrobić tu skansen, czy jakiś park krajobrazowy. Gdzie się podział zdrowy rozsądek? Dlaczego wtedy zamilkło pytanie: z czego i za co będziemy żyć? Dzisiaj ponosimy konsekwencje własnej niefrasobliwości. Polska dalej ma granice ustanowione w 1945 roku, ale roztrwoniliśmy dorobek powojennych pokoleń i nie ma winnych tego stanu rzeczy.

W głowie mi się nie mieści, że wysoki rangą wojskowy powiedział: „…że nasza armia 
jest zdolna bronić kraju zaledwie przez trzy dni. Przypomnę, że w 1939 roku broniliśmy się 
przed napaścią dwóch mocarstw przez ponad 30 dni.” Ta wypowiedź nie zrobiła na nikim wrażenia. Przeszła właściwie bez echa. Głupotą polityczną, graniczącą ze zdradą stanu, jest bezpodstawna wiara w to, że w razie realnego zagrożenia naszej państwowości obronią nas inni. Jacy inni? Ci inni dbają tylko i wyłącznie o własne interesy. Widać to codziennie gołym okiem. Dotyczy to naszych najbliższych sąsiadów i tych dalszych również.

Jak to jest w końcu? Jesteśmy naiwni? Czy głupi? Nie potrafimy wyciągnąć dla siebie żadnych wniosków z historii minionego wieku?

A może odpowiedź jest jeszcze inna?

stary.piernik