Obyśmy zdrowi byli.

Wśród wielu tematów kampanii wyborczej na czołowych miejscach znajduje się stan służby zdrowia.
Trudno o obiektywizm bo w kampanii liczy się jedynie efekt propagandowy.
Nie jestem w tym zakresie autorytetem. Nie mam też wystarczającej wiedzy, ale dla jasności sprawy przypomnę okoliczności w jakich realizowano, pod szyldem III RP, demontaż państwa polskiego, zwany też reformą Balcerowicza. Nie ominęło to służby zdrowia.
Zlikwidowano szkoły pielęgniarskie. Później podwyższono wymagania zawodowe /studia wyższe/ dla tego zawodu. Otwarcie granic na zachód spowodowało wyjazd chętnych „za chlebem”. Wyjeżdżał personel pielęgniarski i lekarze. Mówi się, że tym sposobem wyemigrowało znacznie ponad 100 tysięcy lekarzy i pielęgniarek /podobno około 140 tysięcy/.
W kolejnych fazach reform służby zdrowia żonglowano pieniędzmi których zawsze było za mało. Wszystko po to żeby ukryć skalę marnotrawstwa pieniędzy budżetowych.
Dla krajowych macherów cel był prosty, sprywatyzować służbę zdrowia. Nie chodzi tylko o deklarację posłanki Sawickiej. Proceder był wcześniej realizowany bez tej deklaracji. Kombinacje trwały od lat. Realizowano je wielotorowo. Przejmowano na preferencyjnych warunkach państwowe szpitale i przychodnie. Najczęstszym pretekstem było nadmierne zadłużenie placówek służby zdrowia.
Z czasem „prywatni inwestorzy” zaczęli budować własną sieć przychodni, a później nawet szpitali /początkowo tzw. dziennych/. Interes kwitnie czemu trudno się dziwić jeśli ma poparcie urzędników państwowych odpowiedzialnych za sprawne funkcjonowanie publicznej służby zdrowia. Wystarczy przypomnieć będącego dzisiaj na topie posła Neumanna, byłego wiceministra zdrowia.
Niepostrzeżenie te sieci zaczął wykupywać obcy kapitał.
Ze służbą zdrowia związany jest przemysł farmaceutyczny.
Mieliśmy własne fabryki leków. Ponieważ nam się nic nie opłacało, fabryki sprzedano. Nowi właściciele likwidowali produkcję lub uruchamiali wg własnych priorytetów. Problem dotyczył półproduktów których produkcję, w skali Europy, przeniesiono głównie do Chin.
Po czasie zorientowano się, że produkcja wielu leków w Europie, w tym w Polsce, utyka z powodu okresowych braków półproduktów. Do dzisiaj tylko w Polsce można bezkarnie reklamować leki których nie można jednak kupić w aptekach.
Ze strony służby zdrowia słyszymy ciągle to samo: „za mało pieniędzy”. Za mało dla personelu, za mało na funkcjonowanie szpitali i przychodni.
Z trwającej dyskusji wyłania się jednak inny obraz. Skala marnotrawstwa pieniędzy przeznaczonych na służbę zdrowia.
Nie istnieje skuteczny nadzór nad wydatkowaniem pieniędzy przeznaczonych na służbę zdrowia. Przekręty mają miejsce dosłownie wszędzie. Mimo zaawansowanej informatyzacji sytuacja jest nie do opanowania. Kolejne próby unormowania sytuacji kończą się fiaskiem.
Problem reformy służby zdrowia sprowadza się do tego, że jest deficyt czasu. Politycy boją się otwarcie powiedzieć, że na efektywne zmiany potrzeba bardziej czasu niż pieniędzy. Chorzy jednak nie chcą czekać i nie mogą. Dlatego, jak dotychczas bezskutecznie, próbuje się ratować sytuację przez zwiększanie wydatków na służbę zdrowia.
Dzisiaj brakuje wykwalifikowanego personelu. Brakuje efektywnego systemu przyjęć do lekarzy specjalistów. Nie ma skutecznego sposobu eliminacji zapisów jednego pacjenta do kilku kolejek /gdzie będzie szybciej/.
Nie można opanować systemu refundacji leków. Leki w Polsce, w porównaniu do innych krajów Europy są tańsze. Otwarła się droga dla mafii lekowej, która przez lata wywoziła deficytowe leki TIR-ami. Po co bawić się w eksport indywidualny, czyli w drobnicę.
Ludzi nie da się dłużej oszukiwać. Trzeba przedstawić plan na lata i systematycznie go realizować. Innej drogi nie ma. Wszystko inne będzie oszustwem.
p.s. Ostatnio nagłaśniany jest jeszcze inny problem. Dotyczy wadliwej rejonizacji szpitali, ściślej poszczególnych ich oddziałów. Chodzi o to, że w niektórych rejonach Polski poszczególne szpitale są za blisko siebie w stosunku do liczby mieszkańców. Dla odmiany są rejony gdzie te odległości są zbyt duże. Nie ma jednak wytycznych ministerstwa zdrowia jak to powinno wyglądać w detalach.
Opozycja bardzo chętnie wytyka złe działanie SOR. Ale tu wracamy do punktu wyjścia.
Wszystkiego naraz naprawić się nie da. Widocznych efektów poprawy też nie oczekujmy natychmiast.
Nie chcę być złośliwy, ale w rządzie najbardziej stresogenne jest stanowisko ministra zdrowia.
W kolejnych rządach III RP najwięcej zgonów odnotowano wśród ministrów zdrowia. Pamiętam trzech ministrów którym to stanowisko nie wyszło na zdrowie. 


stary.piernik