Sezon na działkach dobiega końca 2/2

Po co w tym wszystkim politycy i partie polityczne? Oczywiście do sankcjonowania faktów dokonanych. Podczas przechodzenia z PRL-u do III RP na rynku politycznym była partia-matka, czyli PZPR i jej przystawki ZSL i SD. Zmowa magdalenkowa wykreowała nową siłę polityczną jaką była „Solidarność” z Lechem Wałęsą na czele. Z tą „Solidarnością” mamy problem po dzień dzisiejszy. Bo formalnie jest to ruch związkowy, ale faktycznie była to formacja polityczna dopuszczona przez układ okrągłostołowy do władzy. Pytanie za jaką cenę? Lapidarnie określił to Stanisław Michalkiewicz słowami „wy nie ruszacie naszych, my nie ruszamy waszych”. Wynikało to z faktu, że spora część etosu była wcześniej aktywnymi współpracownikami wywiadu i służby bezpieczeństwa, a tym samym uczestniczyła w mistyfikacji jaką była transformacja ustrojowa. Do kompletu trzeba dodać, chociaż próbuje się to wstydliwie przemilczeć, że spory udział w przepchnięciu tej transformacji miało duchowieństwo Kościoła Rzymskokatolickiego. Oczywiście nie „doły”.

Ten zestaw startował w pierwszych, demokratycznych wyborach do Sejmu i Senatu. Okazało się, że z demokracją te wybory nie miały wiele wspólnego, ale zapoczątkowały burzliwy rozwój życia politycznego. W apogeum było zarejestrowanych około 170 partii politycznych. Najsilniejsi sukcesywnie zaczęli wycinać ten plankton i w efekcie mamy układ w którym liczą się dwie partie, wspomagane przez  drobnicę, która od lat odgrywa rolę języczka u wagi. Zainteresowanie suwerena ogranicza się dzisiaj do rozważań czym te partie naprawdę różnią się od siebie, poza nazwą? Dzisiaj wcale nie jest lepiej. Świadczą o tym chociażby umizgi Gowina.

Do polityki potrzebne są pieniądze i to nie tylko te pochodzące ze składek członkowskich. Wiele się dzisiaj mówi o pieniądzach które zadecydowały o tym kto do dzisiaj pozostał w polityce. Nie chodzi tu bynajmniej o partie-meteory, ale o partie nie schodzące po dzień dzisiejszy z czołówek mediów. Przeszliśmy już do porządku dziennego nad informacją, że były to również „szemrane pieniądze”. Te pieniądze wymagały odwdzięczenia się darczyńcom. Repertuar metod „odwdzięczania się” jest praktycznie nieograniczony, a pieniędzy podobno nigdy za dużo.

Od początku przemian ustrojowych zaczęto intensywnie dostosowywać prawo do nowej rzeczywistości. Problem w tym, że robiono to bez głowy, a może z pełną premedytacją? Zależy jak na to patrzeć. Oceniając po efektach, raczej z premedytacją. Wytworzono bałagań prawny jakiego świat nie widział. Tworzono nowe prawo, zapominając o wycofywaniu z obiegu prawnego prawa obowiązującego w PRL-u. Okresowo podejmowano się porządkowania tego prawa, ale chodziło bardziej o wylansowanie się konkretnych polityków. Wystarczy przypomnieć Janusza Palikota.

Jedną z popularniejszych form manipulowania prawem jest słynna zamrażarka w której marszałek Sejmu przetrzymuje projekty ustaw niewygodne dla konkretnych ekip będących u władzy. Znane są przypadki kiedy projekt ustawy przeleżał tam całą kadencję, a po kolejnych wyborach nie miał kto do niego wrócić.

Innym przykładem manipulacji jest „zapominanie” o obowiązku wydania przepisów wykonawczych do ustawy. Były przypadki, gdzie przepisów wykonawczych nie można było się doczekać przez 16 lat! Zresztą, po co mówić o ustawach, skoro do dzisiaj nie ma przepisów wykonawczych do konstytucji z 1997 roku! Formalnie był obowiązek przygotowania aktów wykonawczych równolegle z projektem ustawy, ale szybko ten obowiązek został tylko na papierze.

Nie należy też zapominać o majstrowaniu przy projektach ustaw na etapie ich legislacji. Najbardziej znany przypadek dotyczy ustawy która kojarzona jest z aferą Rywina.

Jednak na tym nie kończy się przygotowanie gruntu do działalności przestępczej. Samo istnienie prawa to za mało. To prawo musi być znane i egzekwowane. Tu na scenie pojawia się policja, prokuratura i sądy. Od ich współpracy zależy porządek prawny państwa.

Zacznę od policji. Ta służba po 1989 roku, podobnie jak służba bezpieczeństwa /ten sam  resort/ przeszła weryfikację polityczną. Zweryfikowani negatywnie musieli znaleźć sobie nową pracę, bo z czegoś trzeba żyć, a nie wszyscy zdążyli nabyć pełne uprawnienia emerytalne. W rezultacie ci odrzuceni przeszli np. do biznesu, do agencji ochrony, albo wprost do świata przestępczego.

Weryfikacja nie dotknęła jednak wymiaru sprawiedliwości. W rezultacie, mimo formalnego trójpodziału władzy, wymiar sprawiedliwości ma najwięcej do powiedzenia w naszym życiu. Każdy kolejny dzień przynosi na to nowe dowody.

Tak skonstruowany system pozwala wybrańcom po dzień dzisiejszy na czerpanie maksymalnych korzyści przy minimum wysiłku z ich strony.
W pierwszych latach transformacji ogół społeczeństwa musiał opierać swą wiedzę na przekazie radiowym i telewizyjnym mediów państwowych oraz prasy państwowej i oczywiście „Gazety Wyborczej” która robiła wówczas oszałamiającą karierę. W pierwszym okresie GW miała status nieokreślony, bo istniała z logo „Solidarności”, ale wkrótce stała się po prostu gazetą redaktora Michnika. Gazeta która nadawała ton i której wszystko było wolno. Michnik bardzo chętnie wdawał się w procesy sądowe i oczywiście te procesy wygrywał, co wcale nie oznacza, że miał rację.
Urobione w ten sposób społeczeństwo łykało wszystko co płynęło z mediów. Pod pojęciem „wszystko” mieliśmy reformę Balcerowicza, galopującą inflację, horrendalny wzrost bezrobocia, kolejną falę emigracji zarobkowej i oczywiście burzliwy rozwój różnych form przestępczości zorganizowanej, którym od lat towarzyszą afery mniejsze i większe.
Różnica zasadnicza polegała na tym, że po stronie przestępców znaleźli się przedstawiciele zawodów wcześniej określonych jako zawody zaufania społecznego. Dodatkowym uzupełnieniem stały się służby specjalne krajowe /czynne i emerytowane/, jak i obce, czyli wrogie Polsce. Upływ czasu niewiele tu zmienił. Walka nie toczy się o przysłowiową pietruszkę, skoro w różnych okolicznościach wymieniane są kwoty które udało się wyprowadzić nie tylko do rajów podatkowych. Te pieniądze służą dzisiaj określonym celom, głównie destabilizacji struktur państwowych. Dodatkowo są wspomagane przez dotacje przekazywane do Polski na konta różnych NGO’sów nad którymi państwo polskie nie ma realnej kontroli.
Jeśli mówimy o pieniądzach wyprowadzonych do kieszeni prywatnych, to nikt nie wie jakich kwot to dotyczy. Są to miliardy i niekoniecznie złotych. Mówi się wręcz o setkach miliardów. Wg dziennikarzy śledczych, z samej afery FOZZ zdołano wyciągnąć co najmniej 5 mld USD, a nie jest to matka wszystkich afer.
Zdecydowanego podkreślenia wymaga też fakt, że po 1989 roku, do dnia dzisiejszego, nikt ze świata polityki nie poniósł żadnej odpowiedzialności, ani politycznej, ani karnej, za nadużycia popełnione w okresie sprawowania funkcji politycznych. Trybunał Stanu ani sądy powszechne nie mogą pochwalić się żadnym dorobkiem. Lepiej pod tym względem wyglądają samosądy w świecie przestępczym. Tu reguły gry są jak najbardziej czytelne. Każda niesubordynacja jest karana i nie ma tu apelacji i przewlekłych sądów.  

Tylko czy to jest wzór do naśladowania? 

stary.piernik