Złodziejska reprywatyzacja i co z tego wynika?

Komisja Jakiego rozpatrywała sprawę reprywatyzacji kamienicy przy ul. Nabielaka 9. Sprawa jest kojarzona ze śmiercią lokatorki kamienicy pani Jolanty Brzeskiej.

Już na wstępie posiedzenia nieoceniony poseł PO Robert Kropiwnicki wystąpił z wnioskami, które są na swój sposób zasadne, ale powinny być zgłoszone przed posiedzeniem komisji po to, żeby osoby mogły być odpowiednio wcześniej zawiadomione. 

Jest tu pewien smaczek polegający na tym, że decyzję reprywatyzacyjną uruchomił wiceminister MSWiA Arkadiusz Czartoryski, obecnie poseł PiS. Wniosek Kropiwnickiego został odrzucony głosami 5 do 3, co według mnie jest manipulacją, ponieważ komisja powinna znać motywy decyzji podjętej w niejasnych okolicznościach /pośpiech/.

Jako pierwszy zeznawał Mirosław Kochalski, który zastąpił czasowo przechodzącego na urząd prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego. Zadziwiająca jest wypowiedź Kochalskiego, że „urzędnicy mają obowiązek niezwłocznego podjęcia decyzji”, skoro w wielu sprawach wydanie decyzji trwa latami i nikt dotychczas nie poniósł za to żadnej kary. Kochalski w swych wypowiedziach zaprzecza sobie, a poza tym próbował brać komisję na krzyk, co według mnie oznacza, że czegoś się obawia. Kochalski zwyczajnie kłamie jak najęty, co potwierdzały jego kolejne wypowiedzi, zwłaszcza w odniesieniu do pytań dotyczących znajomości osób związanych ze sprawą „Nabielaka 9”. To samo dotyczy dopełnienia obowiązku należytego przygotowania decyzji reprywatyzacyjnej, w związku z art. 76 kpa. Interesujące jest też, że urzędnik stający przed komisją nie zadał sobie trudu odświeżenia w pamięci spraw dotyczących okresu pracy w ratuszu i często zasłania się niepamięcią, natomiast w niektórych sprawach, ważnych dla jego reputacji, wypowiada się w sposób kategoryczny. To jest jednak cecha charakterystyczna wypowiedzi osób występujących przed komisją w charakterze świadków.

Warte odnotowania są też pytania padające ze strony pełnomocników urzędującej prezydent Warszawy. Chcą wykazać, że poprzednicy nie dopełnili wówczas obowiązku rzetelnego zapoznania się ze sprawą, przed podjęciem decyzji zwrotowej czyli, że nie tylko HGW narusza prawo.

Patrząc na całokształt warszawskiej reprywatyzacji można powiedzieć, że nie wszyscy pracownicy ratusza, uczestniczący w procesie reprywatyzacji czerpali z tego korzyści. Bardziej skłonny jestem twierdzić, że zawiniła bezduszność urzędnicza i rutyna. Jestem pewny, że ci ludzie wiedzieli o sytuacji w domach wcześniej reprywatyzowanych, o poczynaniach nowych właścicieli, o hurtownikach skupujących roszczenia i składających w ratuszu wnioski o reprywatyzację kamienic które nigdy nie były ich własnością przejętą w drodze spadku, czy dziedziczenia. Winę za zaistniałą sytuację ponosi brak odpowiedzialności urzędniczej. Ci ludzie wykonywali swoje obowiązki urzędnicze z pełną świadomością tego, że jedyną karą jaka może ich spotkać jest nagana, w ostateczności zwolnienie z pracy, nawet w trybie dyscyplinarnym. To nie jest motywacja do rzetelnej pracy.

Na osobną uwagę zasługuje postawa Marka Mosakowskiego, hurtowo skupującego roszczenia. Wezwany dzisiaj jako strona odmówił składania jakichkolwiek wyjaśnień, nawet pod groźbą nałożenia kary grzywny. Co może mu zrobić komisja? Odpowiedzcie sobie Państwo sami.

W dalszym ciągu podtrzymuję swoje stanowisko, że winni naruszenia prawa w procesie warszawskiej reprywatyzacji powinni być osądzeni i skazani, ze zwrotem uzyskanych w drodze przestępstwa korzyści.

Tymczasem sprawy tkwią latami w prokuraturze i dalej nie wiadomo jakie kary spotkają ludzi pokroju Mosakowskiego i wielu mu podobnych. Jeżeli sprawy dotyczą kilku nieruchomości, to powinny być prowadzone oddzielne procesy, a nie kumulowane w jednym, którego nigdy nie uda się doprowadzić do końca. 

stary.piernik