Co zawdzięczamy taśmom od Sowy ?

W toczącej się rozgrywce coś mnie niepokoi.

Nie wierzę w jakiekolwiek zapewnienia, zwłaszcza polityków, a kolejne wydarzenia utwierdzają mnie w słuszności do takiego podejścia. 

Przed nami są doświadczeni gracze polityczni. Wątpliwość dotyczy tego, czy dla nich celem nadrzędnym jest dobro państwa, nas Polaków, czy partykularny interes partii z ramienia której sprawują władzę?

W tym miejscu wypada cofnąć się nieco w czasie, kiedy PiS był długo w opozycji. Czym się zajmowali jego członkowie? Wyłącznie użeraniem się z koalicją PO-PSL. Podczas spotkań ze swoimi wyborcami opowiadali że są przygotowani do przejęcia władzy. Kiedy to się stało, okazało się, że zostali zaskoczeni nową dla nich sytuacją. Rzekomo pełne projektów ustaw szuflady okazały się puste.

Przez pierwszy rok sprawowania rządów trwały przetasowania personalne których sens nie zawsze do dzisiaj jestem w stanie zrozumieć.  

Komentatorzy sceny politycznej zwracają uwagę, że partia która dochodzi do władzy i ma zamiar przeprowadzić, poważniejsze i trudne w odbiorze społecznym, reformy państwa, musi to zrobić w pierwszych dwóch latach kadencji, bo później odbije się to niekorzystnie na wyniku wyborczym.

Te dwa lata dobiegają końca. Ich wynikiem jest sczyszczenie TK, ustawa 500+ /właśnie mija rok jej działania/, uruchomienie programu „mieszkanie+”, przywrócenie „starego” wieku emerytalnego, a dla młodzieży powrót do starego modelu nauczania na poziomie szkoły podstawowej i średniej. Nie można też zapomnieć o skutecznej, jak na razie, obronie przed zalewem imigrantów zarobkowych z Azji i Afryki. Odnotować też trzeba trwające prace nad odbudową pozycji Polski na arenie międzynarodowej czego dowodem jest choćby wybór Polski na niestałego członka Rady Bezpieczeństwa ONZ stosunkiem głosów 190 za, przy 2 wstrzymujących się.  

Może coś istotnego pominąłem.

Czego nie zrobiono? Nie zrobiono wielu rzeczy i można się zastanawiać dlaczego? Najłatwiejsza odpowiedź brzmi: z braku czasu. To prawda, ale tylko częściowa.

Problem z którym trudno sobie poradzić to odbudowa zaufania społeczeństwa do instytucji państwa. To problem długotrwały i trudny do realizacji, co szczególnie jest widoczne przy próbie reorganizacji sytemu sądownictwa.

Po raz kolejny spotykamy się z nachalną interwencją w wewnętrzne sprawy Polski ze strony zagranicy, zwłaszcza ze strony urzędników UE. Jest to o tyle zastanawiające, że brak podstaw prawnych do takiej ingerencji.

Problem tworzenia nowego prawa sprowadza się do tego, że w sporej większości odzwyczailiśmy się od porządnej pracy. Króluje powierzchowność i dążenie do odwalenia roboty, bez dbałości o jej jakość. Tu już nie chodzi o perfekcjonizm w działaniu, ale o zwykłą rzetelność.

Debata publiczna przerodziła się w magiel, a urzędnik odpowiedzialny za przygotowanie formalne dokumentu nie potrafi wywiązać się z tego za co bierze wynagrodzenie, raczej nie symboliczne.

Sejm i Senat zatrudniają setki ludzi, w tym prawników, którzy biorą pieniądze nie wiadomo za co. Parzenie kawy i herbaty jest obowiązkiem nielicznej grupy spośród nich. Tak przynajmniej to widzę.

Obowiązuje dwustopniowy /Sejm, Senat/ system zatwierdzania dokumentów /ustawy, uchwały/, a mimo tego wpadki trafiają się zadziwiająco często. Może ktoś to robi złośliwie? Nie wszystko da się zwalić na karb bezmyślności.

W nawalance parlamentarnej od kilku lat króluje nowa moda. Polega ona na forsowaniu nowych rozwiązań prawnych pod osłoną nocy. To „wymyślono” jeszcze za koalicji PO-PSL. Skąd ten pośpiech? Jeśli nadchodzi koniec świata, nie ma się po co spieszyć. Jeśli nie, to trzeba nowe ustawy przyzwoicie przygotować merytorycznie i przegłosowywać zgodnie z obowiązującymi procedurami, albo … zmienić procedury.

W obecnych realiach można odnieść wrażenie, że władza wstydzi się tego co robi. Chyba tak nie jest, bo te ustawy są uchwalane dla naszego dobra. Tak to jest najczęściej nam przedstawiane.

Mieć większość nie oznacza automatycznie, że ma się rację. Do swoich racji trzeba przekonywać. Można do znudzenia powtarzać, że władza ma problem z komunikacją ze społeczeństwem, ale to niczego nie zmienia. Czy z tego ma wynikać wniosek, że władza jest głucha, czy tylko pewna swego? To wrażenie złudne. Obecna większość parlamentarna jest quasi stabilna. W przypadku poddania jej próbie ognia, pryśnie jak bańka mydlana. Zarówno Gowin, Gliński i ZZ mają tego pełną świadomość.

Poza tym nie zapominajmy o „kretach”. Tych nigdy nie brakowało.

Warto też skomentować kolejny mit. Każda przegrana partia mówi, że rządzący nie reprezentują większości społeczeństwa, bo np. na obecną koalicję rządzącą głosowało zaledwie około 20% uprawnionych do głosowania. Wypada więc zapytać czy ktoś utrudniał wzięcie udziału w głosowaniu? Wynik końcowy wyborów, ogłoszony przez PKW nie został zakwestionowany. Skoro wybory były demokratyczne, trzeba się podporządkować i … czekać do kolejnych wyborów.

Warto przy okazji pamiętać co mówiła na ten temat ówczesna premier Ewa Kopacz. http://www.parlamentarny.pl/spoleczenstwo/sejm-komorowski-kopacz-i-walesa-kiedys-mowili-co-innego-o-protestach-na-ulicy,19039.html

To było w  listopadzie 2014 roku:

 Władzy w Polsce nie można przejąć na ulicy, a jedynie przy urnie wyborczej! Każdy ma tyle władzy, ile przyznali mu obywatele, a nie tyle, ile przyznaje sobie sam.”

Kto i na jakiej podstawie prawnej próbuje teraz zmienić reguły gry? 

Moim zdaniem nadszedł czas, żeby władza zaczęła korzystać z uprawnień jakie jej przynależą dla zapewnienia ładu i porządku. Nie stać nas na anarchizację życia codziennego przy pomocy prowokatorów opłacanych przez zagranicę. Jest to tym groźniejsze gdy takie działania firmują politycy opozycji. Demokracja to tylko wyświechtane słowo, które każdy rozumie po swojemu. Państwo mamy tylko jedno. 

Nie wolno tego zapominać.

stary.piernik