POgubiliśmy się!

No, może nie wszyscy. Najlepiej to wychodzi ględzenie o słońcu, wodzie i pogodzie, bo jak trzeba o czymś na poważnie, to nie ma komu i nie ma z kim. Takie są realia.

Od kilku lat wielu z nas ma świadomość, że zmowa magdalenkowa i „Okrągły Stół” to są podwaliny tego co nazwano później „wielki przekręt”. Nie przeszkadza to w utrzymywaniu zastępów wielbicieli tego status quo.

Najstarsi z pokolenia urodzonego po II wojnie mają dzisiaj 72 lata, to już emeryci. Aktywni zawodowo, tuż przed ustawową emeryturą, to rocznik 1952.  Pełnoletniość w III RP osiągał rocznik 1971, dzisiaj mają 46 lat, a więc to ludzie doświadczeni życiowo. Najstarsi urodzeni w III RP mają już 28 lat, a więc mogą być już zaawansowani zawodowo. Każdy z nich ma swój bagaż życiowy.

Do czego zmierzam? To może okaże się na końcu.

Chodzi o złożoność sytuacji w jakiej znajdujemy się od dziesięcioleci, a dokładnie od końca II wojny. Można się cofnąć w czasie jeszcze bardziej, ale nie zmieni to istoty problemu.

Raz odzyskaliśmy państwowość i niepodległość w 1918 roku. Utraciliśmy ją w 1939 roku i ponownie odzyskaliśmy ją w 1944, czy 45 roku.

Niestety, wtedy wszystko poszło nie tak. Wielcy tego świata zwyczajnie nas sprzedali Stalinowi w imię własnych interesów. Nie wszyscy Polacy zaakceptowali sytuację polityczną po konferencji w Poczdamie.

Z informacji pochodzących z IPN wynika, że ostatni który z bronią w ręku protestował przeciwko decyzjom Wielkiej Czwórki zginął w obławie w 1963 roku https://pl.wikipedia.org/wiki/Józef_Franczak a więc 55 lat temu. To co najmniej dwa pokolenia.

Dzisiaj często się mówi, że po 1945 roku w Polsce jeden totalitaryzm został zastąpiony drugim.
Tak mówimy z perspektywy minionych lat. Kto w tamtych latach miał odwagę protestować? Ci którzy to zrobili od dawna mają kwatery na cmentarzach, albo leżą w bezimiennych mogiłach.

Po 1989 roku obrodziło nam politykami. Wielu z nich tkwi w polityce po dzień dzisiejszy. Mamy oczywiście i nowe twarze. To taka prawidłowość związana z upływem czasu.

Przy tej okazji pojawia się wiele pytań na które nie zawsze otrzymujemy uczciwe odpowiedzi.

Podstawowe pytanie, przynajmniej dla mnie, brzmi: kto dał moralne prawo tym „prawym i sprawiedliwym” do oceny innych? Często ich rówieśników. To prawo uzurpują sobie ci, którzy jakże często mają obficie wypełnione teczki przechowywane w zasobach IPN. Według jakich kryteriów do grona „swoich” przygarnięto b. członków PZPR, łaskawie zapominając o ich przeszłości w czasach PRL-u?

Skoro chcieliśmy odnowy moralnej narodu, dlaczego pozwolono na niszczenie zasobów archiwalnych SB i WSW? Dlaczego tego niszczenia dokonywano selektywnie? Dlaczego wgląd do tych archiwów miało tyle osób nieuprawnionych? tzn. wtargnęli tam po znajomości. Dlaczego z tych wejść nie było żadnych protokołów, czy chociażby notatek? Dlaczego i według jakich kryteriów ocalałe zasoby trafiły do tzw. zbioru zastrzeżonego? Kto wie do jakich celów została wykorzystana pozyskana w ten sposób wiedza?

Te pytania można mnożyć. Tylko nic z tego nie wynika. Możliwość zlustrowania stała się metodą szantażu politycznego. 

Z tej zbieraniny która wylansowała się po 1989 roku wykreowano nowych „świętych III RP”. Ostatnio zostaliśmy zbulwersowani informacją która dotarła z Sejmu http://www.sejm.gov.pl/Sejm8.nsf/komunikat.xsp?documentId=CE7450DFABEEF177C12581090035C3AB 

Nie takie rzeczy moje oczy widziały i uszy słyszały. Tylko dlaczego tą uchwałę tak gremialnie poparł PiS? 

https://wzzw.wordpress.com/2017/04/24/■■-dla-mnie-mazowiecki-to-taki-sam-zdrajca-jak-michnik-a-jego-uczczenie-■/  

Co to ma wspólnego z „dobrą zmianą”? Co PiS chciał przez to osiągnąć?

Obowiązuje nas niepisana zasada, że o zmarłych tylko dobrze albo wcale. Jeśli więc kogoś interesuje kim naprawdę był dla nas pierwszy premier III RP niech sam poszuka. Nie wyręczę was.
A swoje zdanie mam. 

stary.piernik