Gdzie się kończy polityka?

Polityka imigracyjna w UE i w Polsce ma swoją nową odsłonę.

UE tradycyjnie straszy, że niepodporządkowanie się jej decyzjom skutkować będzie, wobec opornych, sankcjami. Jakie one będą? Dokładnie nie wiadomo, bo co innego gadanie różnych ważniejszych i mniej ważnych polityków, a co innego konkretne decyzje sygnowane przez decydentów.

W trwającej dyskusji mieszają się wątki i trudno jednoznacznie odnieść się do wszystkich. Przykładowo, podkreśla się, że istnieje ciągłość państwa, a więc jeśli Kopacz do czegoś się zobowiązała, to Szydło powinna tego zobowiązania dotrzymać. Trudność polega na tym, że nie ma jednoznacznej informacji do czego zobowiązała się Ewa Kopacz. To nie jest tylko kwestia ilości tych imigrantów, ale ich „jakości”. W wypowiedziach polityków i powołujących się na te wypowiedzi komentatorów przebija się świadomość, że „mamy kupić kota w worku”, mówiąc dokładniej, mamy przyjąć te umowne siedem tysięcy imigrantów którzy nie mają swoich dokumentów tożsamości i nie można ich zweryfikować odnośnie kraju pochodzenia. Innymi słowy, nie można ustalić, czy są to uchodźcy, czy imigranci zarobkowi. Mało tego, Włosi odmawiają pomocy w tym zakresie urzędnikom Fronteksu, których Polska wysłała w tym celu na Lampedusę. 

Uzupełnieniem jest świadomość, że te 7 tysięcy uchodźców to dopiero początek, bo tak jak pisałem wcześniej, kolejne pontony ciągle płyną w kierunku Europy. 

W jednej z wypowiedzi padło stwierdzenie, że według ocen ONZ chętnych do poprawy  swych warunków egzystencji ekonomicznej jest około 4 miliardy mieszkańców Ziemi. Ilu z nich jest w stanie przyjąć Europa?  

Warto też zwrócić uwagę na zajadłość z jaką opozycja domaga się realizacji zobowiązania E. Kopacz. Można odnieść wrażenie, że przechodzą jakąś nieznaną dotychczas fazę „pomroczności jasnej” i za wszelką cenę chcą ściągnąć na Polskę nieszczęście którego doświadczają dzisiaj kraje Europy zachodniej i Skandynawii. Celuje w tym oczywiście PO, wspierana przez niedobitki Nowoczerskiej. 

Nie robi na nikim wrażenia stawianie pytań w rodzaju: ilu tych uchodźców przyjęła Polska za rządów E. Kopacz? A także jakie środki z funduszów partyjnych przeznaczyła PO i jej admiratorzy na pomoc imigrantom? Nie mówię już o tym, czy poszczególni „wspieracze” dali chociaż jeden grosz, no może dwadzieścia groszy, wzorem Trzaskowskiego, na ten jakże humanitarny cel?

W sporze z UE argumentacja drugiej strony, w tym Polski, jest taka, że aktualne przepisy unijne nie odnoszą się do polityki bezpieczeństwa wewnętrznego państw członkowskich UE, pozostawiają to indywidualnej decyzji każdego państwa. Stąd wniosek, że nie ma podstaw prawnych do nakładania jakichkolwiek sankcji na państwa sprzeciwiające się relokacji uchodźców.

Pustym frazesem jest też hasło solidaryzmu państw-członków UE. Na zasadę tą powołują się urzędnicy unijni, a także niektóre państwa UE, zapominając, że zasada ta nie może działać wybiórczo. Drastycznym przykładem jest polityka energetyczna UE, gdzie interesy pojedynczego państwa, czyli Niemiec, przedkładane są nad interesy innych państw, w tym Polski.

Taką ciekawostką ostatnich dni była, w sumie kurtuazyjna, wizyta prezydenta Niemiec, https://wiadomosci.tvp.pl/8219090/prezydent-niemiec-w-polsce który nie omieszkał przypomnieć nam, że w imię solidaryzmu powinniśmy przyjąć do Polski uchodźców. Nie jest ważne, że funkcja prezydenta w Niemczech ma charakter wyłącznie fasadowy. Prezydent nic konkretnego nam nie obiecał i słowa dotrzyma. Ale dobrotliwie pogrozić nam palcem zawsze może i to właśnie zrobił.

Warto też przypomnieć, że Polska od lat udziela pomocy uchodźcom. Przyjęła do siebie uchodźców z Czeczenii i nie ma znaczenia, że większość z nich potraktowała Polskę jako kraj tranzytowy. Emigrantów zarobkowych z b. ZSRR i krajów Azji też mamy w znacznych ilościach, bo nie wszyscy opuszczają swój kraj wskutek działań wojennych. Dla znacznej ilości jest to doskonały pretekst do wędrówki za chlebem. Ale tego unijne urzędasy nie chcą widzieć, a o jakimkolwiek wsparciu możemy tylko sobie opowiadać. 

stary.piernik