Co wynika dla nas z wydarzeń minionego tygodnia?

Obserwuję od dawna dyskusję wokół naszych spraw bieżących i czasami mam jej po dziurki w nosie. Powód jest jeden, to bezsilność wobec stanowisk wielu uczestników dyskursu. Wiadomo, że dyskusja nie polega na wzajemnym spijaniu sobie z dzióbków. 

Nie polega też na odsądzaniu od czci i wiary każdego kto ma inne od mojego zdanie w przedmiocie dyskusji.

Nie każdego dyskutanta stać na własne zdanie.  

Daliśmy w większości wkręcić się w dyskusję na poziomie magla. W ten sposób z pola widzenia uciekają nam sprawy istotne dla nas na dzisiaj i na przyszłość.

W ostatnich wyborach parlamentarnych zaufaliśmy partii, która przez minione osiem lat była najsilniejszą partią opozycyjną. W kampanii wyborczej partia ta obiecywała, że poprowadzi Polskę i nas ku świetlanej przyszłości. Każdy logicznie myślący ma świadomość, że nie da się tego zrobić natychmiast, za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Na to potrzeba czasu. Demontaż państwa trwa dziesiątki lat, a więc odbudowa naszej państwowości musi też potrwać lata.

W czym więc problem?

Moim zdaniem problem nie tkwi w jednym miejscu. My świadomie czy podświadomie kultywujemy wobec świata postawę roszczeniową. Zachowujemy się jakbyśmy byli pępkiem świata. Nam się należy. Należy się szacunek. My mamy być traktowani w sposób szczególnie uprzywilejowany. Wobec nas ma być stosowana taryfa ulgowa itd. 

Brakuje tylko jawnego stwierdzenia, że jesteśmy narodem wybranym. Niestety, ale to już miejsce zajęte przez innych. Tymczasem wieszcz dawno temu mówił o Polsce: „pawiem narodów byłaś i papugą”. Chełpiliśmy się tym, że byliśmy przedmurzem chrześcijaństwa. Broniliśmy Europy przed zalewem komunizmu w 1920 roku. Walczyliśmy na wielu frontach za wolność waszą i naszą.

Warto przypomnieć słynne zdanie JFK „Nie pytajmy, co może zrobić dla nas ojczyzna. Pytajmy, co my możemy dla niej uczynić.”

Może więc pora na zweryfikowanie tych opinii? Jak do tych spraw podchodzą inni?

Inni są po prostu zajęci swoimi sprawami. Wielcy tego świata rozgrywają swoje problemy z równymi sobie. Dla nich Polska jest miejscem na mapie na którym można rozgrywać własne interesy, albo jeśli chwilowo nie ma tam ich interesów, nie dostrzegają tego miejsca. Ten sposób rozumowania widać stale. Mówi się, że Polonia rozproszona na całym świecie to co najmniej 12 milionów ludzi. Największe jej skupisko jest w Stanach Zjednoczonych /kilka milionów/. Czy coś z tego wynika? Niewiele albo wręcz nic. Dlaczego? Bo ta Polonia jest zatomizowana. Mało tego, jest zajęta wzajemnym zwalczaniem się. Na tym tle można obserwować zachowanie innych mniejszości narodowych których nazw nie będę wymieniał. Nie tylko w USA.

A jak to wygląda w kraju? Jest nas prawie 40 milionów, ale ton życiu publicznemu nadaje kilkuset polityków, którzy traktują państwo polskie niczym przysłowiowy „postaw sukna” w czasach Polski szlacheckiej w okresie rozbiorów. Dla nich liczy się wyłącznie interes partyjny, często utożsamiany z interesem osobistym i najbliższych. Pozostała część społeczeństwa w zasadzie dość dawno przestała reagować. Nie wszyscy znają swoje prawa, a co dopiero mówić o ich egzekwowaniu. Większość wie, że może decydować o tym kto zdobędzie w Polsce władzę. Jednak kiedy odbywają się wybory, do urn idzie około 40% uprawnionych do głosowania. Dlaczego? Bo według tych obojętnych, czy niezdecydowanych, wybory niczego nie zmienią. Dzięki takiemu podejściu, po blisko 30 latach od wyborów czerwcowych 1989 roku z około 150 partii startujących w wyborach na początku lat dziewięćdziesiątych zeszliśmy do poziomu kiedy faktycznie o prymat walczą dwie partie. Reszta stanowi tło i może liczyć co najwyżej na „ochłapy” z pańskiego stołu.

Znacznie łatwiej jest narzekać lub kontestować. Ostatnio takim powodem do narzekania stała się sprawa tzw. wschodniej flanki NATO. W ocenie strategów i polityków Zachodu wzrasta tu zagrożenie ze strony Rosji. Wobec tego należy profilaktycznie wzmocnić obronę na tym kierunku. Polska jest na to za słaba, pozostałe kraje tzw. Pribałtiki jeszcze słabsze, więc logicznym jest umieszczenie tu na stałe dodatkowych sił pod flagą NATO. Jest to związane z dodatkowymi znacznymi kosztami których nie ma kto pokryć. W ciągu ostatnich kilku miesięcy obserwujemy ewolucję poglądów zarówno po stronie NATO, jaki Polski oraz oczywiście Rosji.

Zacznę od stanowiska Rosji która, prawem kaduka, uzurpuje sobie prawo do określania swojej strefy wpływów w obszarze Europy Środkowo-Wschodniej, a ostatnio również Bałtyku. Rosja działa metodą faktów dokonanych.

Po stronie NATO i krajów Europy Zachodniej brak jest jednoznacznego stanowiska chyba, że za takie uznać stanowiska Niemiec i Francji którym nie w smak jest przedłużająca się izolacja Rosji. Do tego chóru dołączają faktycznie USA, których interesy geopolityczne znajdują się daleko od Europy.

Dalej, trzeba brać pod uwagę stanowisko sekretarza generalnego NATO, który przez wielu traktowany jest jako reprezentant interesów Rosji. Jak jest naprawdę nie wiem, ale „po owocach ich poznacie”.

W tej sytuacji dla Polski rysuje się coraz gorsza perspektywa. Pomoc z zewnątrz staje się iluzoryczna i pozostaje liczyć na siebie. Działania w kierunku utworzenia OT muszą znaleźć poparcie rządu. Sama decyzja ministra ON, bez wsparcia finansowego nic tu nie da. Ustawiczne dyskutowanie na zadany temat nic nie da, bo wiadomo czym to się skończy. „Wśród serdecznych przyjaciół psy zajączka zjadły”. 

Częściowe wyjaśnienie sytuacji nastąpi w trakcie szczytu NATO w Warszawie, ale Rosja nie czekając wykonuje ruchy wyprzedzające. Ostatnim z nich jest informacja o wprowadzeniu na wyposażenie wojsk FR systemu antyrakietowego S-500 http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,19968989,rosyjski-system-rakietowy-bedzie-kontrolowal-cale-niebo-nad.html

O ile nie jest to tylko pogróżka, to system ten ma pod kontrolą cały obszar Polski, a to oznacza, że „Patrioty” niewiele nam pomogą poza tym, że „wysokie umawiające się strony” będą udowadniały swe racje na naszych ziemiach plantując je przy użyciu najnowocześniejszej techniki wojennej.

Jakie mamy szanse przeciwdziałać temu? 

stary.piernik