Rozmyślania przed zaśnięciem

Trójpodział władzy to dobra rzecz, ale tylko w teorii. Praktyka, jak widać na przykładzie Polski, jest nieco inna. Tylko kto jest temu winien? Najłatwiej powiedzieć, że wszyscy po trochu, poczynając od Sejmu i Senatu.

Do Sejmu nie dostają się najlepsi z najlepszych tylko najsprytniejsi. Czasem jest jeszcze gorzej, bo nie ci których wybraliśmy. Poseł czy senator nie przechodzi żadnego szkolenia, poza szkołą życia. Nie uznaję za takie szkolenia w zakresie posługiwania się maszynerią sejmową czy senacką.

Kto się raz dostał do Sejmu, czy Senatu, wychodzi stamtąd tylko na własne życzenie. Na europosła albo na tzw. owocowy etat. Można też wejść w skład rządu, ale to tylko sprawa prestiżowa. Zawsze jest też ryzyko, że się człowiek wtedy wstydu naje. Z tym wstydem to też bym nie przesadzał, bo często o tych ludziach mówi się, że mają miedziane czoło. Wejście w skład rządu też niesie za sobą problemy związane choćby z udziałem w głosowaniach sejmowych czy senackich. Obowiązki członka rządu kolidują z obowiązkami posła/senatora.

Posłowie w swej większości żyją od kadencji do kadencji. Niektórzy dochodzą do takiej wprawy, że stają się zawodowymi posłami/senatorami. To takie nieudaczniki życiowe. Niczego więcej nie potrafią w życiu.

W istniejącym systemie poseł, w życiu doczesnym, za nic w praktyce nie odpowiada, za to chowa się za immunitetem. Teoretycznie odpowiada, ale minione blisko 30 lat III RP świadczy co innego. Kruk krukowi oka nie wykole. Dzięki temu ten interes się ciągle kręci.

Sejm i Senat dysponują biurem legislacyjnym, zatrudniają ekspertów, a mimo tego uchwalane są knoty legislacyjne, które muszą być anulowane w zadziwiającym tempie, czasem kilku dni. Przewagę nad zdrowym rozsądkiem bierze też interes polityczny aktualnie rządzących.

Trzeba to wyraźnie powiedzieć, że ma w tym swój udział kancelaria prezydenta RP. Tam też są prawnicy i eksperci którzy biorą pieniądze, wcale nie symboliczne. Właśnie, za co?

Często, przy różnych okazjach mówi się o patologiach. Czym innym jak nie patologią jest sytuacja kiedy poseł/senator staje się członkiem rządu, zachowującym mandat poselski/senatorski?

Był parę lat temu pomysł, żeby z chwilą powołania na członka rządu poseł/senator zrzekał się mandatu. Pomysł ten miał jednak krótki żywot. Dalej mamy do czynienia z sytuacją w której poseł głosuje w sprawie ustawy która później jest podstawą działalności rządowej. Jest oczywiste, że w takiej ustawie nie mogą się znaleźć zapisy określające odpowiedzialność, także karną, za realizację zapisów ustawowych. Skutki są widoczne gołym okiem. Ważne jest, żeby umieć sprzedać medialnie każdy kit. 

Ministrowie biorą udział w posiedzeniach organów UE bez należytego przygotowania merytorycznego. W rezultacie akceptują ustalenia szkodliwe dla Polski i nie ponoszą za to żadnej odpowiedzialności, nawet zdymisjonowania.

To nie są stwierdzenia gołosłowne. Przykładów nie brakuje. Faktem jest, że tego typu postępowanie w dłuższym czasie prowadzi do ograniczenia ruchów, bo sprytniejsi członkowie UE wprowadzają „zasady demokratyczne” gdzie nie ma miejsca na weto, a liczy się matematyczna większość głosujących. Dziwnym trafem, w sytuacjach kiedy ten mechanizm działa na szkodę potentatów unijnych, zasady te są zawieszane.

Wracając na rodzime podwórko, Sejm, Senat, rząd i prezydent nie działają w próżni prawnej. Mają system zabezpieczeń w postaci Trybunału Konstytucyjnego i Trybunału Stanu, nie mówiąc już o Sądzie Najwyższym. Ten system działał przez lata bez większych zakłóceń.

Po ostatnich wyborach prezydenckich, kiedy koalicja PO-PSL zdawała sobie sprawę, że to ich ostatki, poszli o krok za daleko. W kolejnej nowelizacji ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, poza uzupełnieniem składu sędziów TK przed wymaganym terminem, wprowadzono zapis umożliwiający impeachment prezydenta RP, w dość mglistych okolicznościach. /rozdział 10 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym – Dz. U. 2015 poz. 1064/

Na dzisiaj nie ma szans na jego zastosowanie, ale w przyszłości kto wie?

Zawirowania wokół TK są niejako tematem zastępczym, próbą utrzymania przez obecną opozycję status quo sprzed przegranych wyborów, zwłaszcza parlamentarnych.

Partia rządząca jest niby w komfortowej sytuacji. Ma większość w Sejmie i Senacie. Ma „swojego” prezydenta. Do pełni szczęścia brakuje większości konstytucyjnej w Sejmie. Na dzisiaj widać jednak, że nie potrafi w pełni, zgodnie z naszymi oczekiwaniami, skonsumować owoców tego zwycięstwa.

Nie zgadzam się, że zbyt wiele oczekuję. Za to z każdym kolejnym dniem nabieram pewności, że z tej mąki chleba nie będzie. Co najwyżej z zakalcem.

stary.piernik