co dalej z Ukrainą 2

Wydarzenia na Ukrainie zmieniają się jak w kalejdoskopie. Jeszcze trzy dni temu prezydent Janukowycz oświadczał, że nie ma zamiaru dobrowolnie ustąpić. Dzisiaj podobno nikt nie wie gdzie szukać Janukowycza. Natomiast władze rewolucyjnej Ukrainy zamierzają zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości w Hadze o sprawiedliwe osądzenie Janukowycza i wspólników za zbrodnie ludobójstwa wobec narodu ukraińskiego. Aktualnie doliczono się ponad 80 ofiar śmiertelnych i ponad 700 rannych, głównie z ranami postrzałowymi od kul snajperów.

Mówiąc o wydarzeniach na Ukrainie nie możemy zapomnieć o roli odgrywanej przez Polskę i Polaków. Odnotujmy wiec postawę tzw. czynników rządzących, czyli prezydenta, premiera, ministra spraw zagranicznych i … całej reszty społeczeństwa. Powodów do chwały trudno szukać. Wszyscy podkreślają swoje sukcesy. Na czym one mają polegać? Premier za swój sukces uważa zjednoczenie głosów partii rządzącej i opozycji w głosowaniu nad rezolucją sejmową. Prezydent z kolei, jak zwykle nie nadąża za rozwojem wydarzeń. Zamiast konkretów chwali formalizm działań. Przebił ich jednak szef naszego MSZ. Jako negocjator z ramienia UE, przeszedł do historii dyplomacji międzynarodowej swym buńczucznym stwierdzeniem „podpiszcie, /porozumienie/ bo zginiecie” jak dinozaury. Dziwne, że nie powiedział tego nikt ze strony rosyjskiej dyplomacji. Usprawiedliwieniem postawy Sikorskiego mają być dokumenty znalezione w rezydencji Janukowycza. Ale to było znacznie po fakcie. Są to rzekomo plany stłumienia buntu społeczeństwa na majdanie w Kijowie przy pomocy milicji, Berkutu i wojsk wewnętrznych.

Czego to wszystko dowodzi? Miałkości naszej dyplomacji. Braku zrozumienia dla motywacji drugiej strony. Społeczeństwo ukraińskie przyparte do muru uważa, że znalazło się w sytuacji bez wyjścia. Cały świat kocha mieć święty spokój. I to jak najmniejszym kosztem. Podpisane porozumienie między Janukowyczem i liderami opozycji, firmowane dodatkowo przez negocjatorów UE, okazało się niewiele wartym papierem, aktualnym właściwie jeden, czy dwa dni. 

Dzisiaj widać pełną schizofrenię w poczynaniach UE i Rosji. UE jest zainteresowana utrzymaniem współpracy z Ukrainą, a ściślej, utrzymaniem jej w swojej strefie wpływów. Bierze pod uwagę powrót do podpisania traktatu stowarzyszeniowego z Ukrainą. Próbuje znaleźć fundusze na ratowanie gospodarki ukraińskiej. Po drugiej stronie Rosja. Pała świętym oburzeniem na to co się dzieje na Ukrainie. Jednocześnie wykorzystuje wszystkie swe możliwości dla podtrzymania stanu napięcia na Ukrainie. Nie o wszystkich mówi otwarcie. Na razie podkreśla nielegalność zmian jakie dokonują się na Ukrainie, a szczególnie sposób odsunięcia od władzy Janukowycza. Nie jest ważne, że Janukowycz uciekł jak szczur z tonącego okrętu. Chwilowo jego miejsce pobytu jest nieustalone. Jest zagrożony pociągnięciem do odpowiedzialności karnej za bezprawne działania wobec narodu ukraińskiego, w tym śmierć kilkudziesięciu osób na samym majdanie /zastrzelonych przez snajperów/. Podnoszona jest jeszcze poważniejsza sprawa. Zaginięcie bez śladu około 200 osób związanych z protestami antyrządowymi. Sa to najprawdopodobniej kolejne ofiary śmiertelne.

Co w tym wszystkim interesuje świat? Według mnie spokój, a ponadto kto za to wszystko zapłaci? I tu jest problem. Chętnych do finansowania fermentu na Ukrainie raczej nie widać. Rosja wycofuje się z udzielonego Ukrainie kredytu, bo nie ma już w tym interesu. Gotowa jest za to pogłębiać trudności gospodarcze Ukrainy, choćby poprzez wprowadzenie embarga na import artykułów spożywczych z terenu Ukrainy. UE i USA nie kwapią się do bezpośredniego wsparcia finansowego. Odsyłają do MFW i BŚ. Tam nie ma miejsca na sentymenty. Na udzielone kredyty musi być udzielona gwarancja. I to skuteczna.

W jednym popieram stanowisko naszego premiera. Jeśli jesteśmy w UE, powinniśmy swoje poparcie ograniczyć do pomocy finansowej jakiej udzieli Ukrainie Unia. Na więcej nas zwyczajnie nie stać. Zbyt wielkie kwoty krążą w powietrzu. 

stary.piernik