Owoce propagandy medialnej

Czy mamy jakieś szanse na przejście z defensywy w kampanii medialnej do działań ofensywnych? 

Chodzi o kampanie propagandowe, realizowane wobec Polski na forach międzynarodowych. Dotychczas jest tak, że poszczególne państwa, czy ich politycy, dorabiają nam bezkarnie, z byle powodu „gębę”. Z naszej strony nie ma ciągle zdecydowanej reakcji. Argumentem jest twierdzenie, że nas finansowo nie stać na taką działalność.
Za czasów PRL-u i wczesnej III RP problem lekceważono lub zwyczajnie zamiatano pod dywan. Taka była potrzeba chwili. Podobno. W ten sposób utrwalono te niecne praktyki wrogich nam ośrodków z całego świata, nie tylko z Niemiec i Rosji.
Dość późno zdecydowano się mówić otwarcie, że te insynuacje są nie tylko produktem określonych mediów, ale są zakamuflowaną metodą polityki danego państwa wobec Polski.
Cele są różne. W przypadku Niemiec tym celem nadrzędnym jest wybielanie swej polityki historycznej z okresu XX wieku, głównie czasów III Rzeszy, a ponadto utrzymanie dominacji Niemiec nad Polską i państwami Europy Środkowo-wschodniej, zwanych pogardliwie demoludami.
Rosja z kolei uparcie dezawuuje znaczenie Polski jako suwerennego państwa, co zawiera się w osławionym sloganie ”kurica nie ptica, Polsza nie zagranica”. Można powiedzieć, że zachłanność Rosji nie zna granic. Nie ma dla nich znaczenia że nie potrafią skutecznie zarządzać tym co posiadają. Jedyne co się zmieniło to Rosja dzisiaj nie domaga się współfinansowania swej polityki zagranicznej przez przymusowych sojuszników do których próbuje od lat zaliczyć Polskę.

Problemem Polski jest brak konsekwentnej polityki zagranicznej, a może brak pragmatyzmu w jej realizacji. Krótko mówiąc, z kim trzymać i dlaczego? Nie wiem które określenie bardziej tu pasuje. Czy winić należy naszych kolejnych ministrów spraw zagranicznych, czy problem należy usytuować na poziomie szefów kolejnych rządów III RP?
W przeciwieństwie do wielu innych państw nie potrafimy skutecznie wykorzystać siły jaką stanowi 20 milionowa grupa Polaków mieszkająca poza granicami Polski.
W Europie sojuszników nie mamy i chyba mieć nie będziemy. Zbyt mało mamy do zaoferowania. Kiedy można było się targować oddawaliśmy wszystko za poklepanie po plecach, za deklaracje przyjęcia nas do europejskiej elity. W ten sposób wyzbyliśmy się wpływu na media, banki, przemysł itd.
Za tym wszystkim ciągnie się smród nazywany po imieniu aferami. To wiąże nam ręce, bo nie możemy skutecznie przeciwdziałać wrogim akcjom podejmowanym wobec Polski.
Kontrakt na długoterminowe dostawy gazu z Rosji, podpisany przez Pawlaka, powinien być już dawno oceniany przez Trybunał Stanu. To tylko pobożne życzenie. Oddanie w obce ręce cementowni, gdy było wiadomo, że będziemy na dużą skalę budowali infrastrukturę drogową, było sabotażem wobec państwa. Znowu winnych nie pociągnięto do odpowiedzialności. Rozdano za bezcen przemysł przetwórczy artykułów rolno-spożywczych a dzisiaj, przy klęsce urodzaju, nie możemy racjonalnie zagospodarować nadmiaru surowca. Zamiast wdrażać nowoczesne metody gazyfikacji węgla zamykamy kopalnie po to żeby już bez rozgłosu za bezcen oddawać je obcym, w dodatku płacąc za nich opłaty za emisję CO2.
Złodziejstwo i korupcja zostały na trwałe wpisane w krajobraz III RP. To co zostało nazwane reprywatyzacją nie miałoby w ogóle miejsca gdyby nie przyzwolenie klasy politycznej która doskonale się z tego żywi.
Jeżeli nie ma formalnego, traktatowego, zakończenia II wojny światowej, nie powinien nastąpić zwrot upaństwowionego przez państwo polskie majątku, nawet cegły, prawnym właścicielom wg stanu na 1 września 1939 roku. Ci właściciele ponieśli straty wskutek działań wojennych, ale rekompensaty i zwroty, poszły i dalej idą, najczęściej w ręce malwersantów którzy do tych dóbr nie mieli żadnego tytułu prawnego. To bezhołowie mści się na nas po dzień dzisiejszy.
Rodaków państwo polskie ma za nic. Za mienie utracone na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej /dzisiejsza Ukraina, Litwa, Białoruś/ niskie rekompensaty, na bardzo restrykcyjnych warunkach, wypłacono nielicznym. Zaniedbano sprawy przesiedleńców z terenów należących do III Rzeszy /Prusy, Śląsk/. Równocześnie godzimy się na pozbawienie Polaków mieszkających w Niemczech praw mniejszości narodowej, co jest efektem podtrzymania ważności dekretu Goeringa z czasów II wojny światowej. https://wiadomosci.wp.pl/trzeba-anulowac-dyskryminujacy-polakow-dekret-goeringa-6082133165515905a
Jednak problemem który owiany jest dla nas tajemnicą jest zwrot tzw. mienia pożydowskiego. Tu nie obowiązuje polskie prawo. Nikt nie mówi o obowiązku udokumentowania praw własności. Na stół położono weksel na określoną kwotę i trwają targi o termin zapłaty. Mało tego, weksel podlega waloryzacji. Początkowo roszczenie wyceniono na 65 mld USD, a dzisiaj przebąkuje się o kwocie ponad 320 mld USD. Protestów po stronie polskiej nie słyszę. Na pewno nie odbywa się to na zasadzie „liczcie sobie podwójnie, ale nie upominajcie się”.

Mamy do czynienia z ciekawą sytuacją. Niemcy którzy są sprawcami II wojny światowej i zniszczeń przez nią spowodowanych, nie zamierzają wypłacić Polsce żadnego odszkodowania, bo według nich roszczenia się przedawniły. Polska ma natomiast zapłacić odszkodowanie, w pełnej wysokości, za mienie pożydowskie nie spadkobiercom żydowskim, ale Izraelowi który powstał jako państwo w 1948 roku, a mimo tego uważa się za prawnego spadkobiercę tych roszczeń.

Sprawa mienia pożydowskiego pokazuje dobitnie co w praktyce oznacza suwerenność Polski. W tej sprawie nie zabierają głosu, co oczywiste, Niemcy ani Unia Europejska. Za to lobby żydowskie w USA doprowadziło do podpisania przez podobno naszego przyjaciela prezydenta Trumpa ustawy znanej jako ACT 447, która zobowiązuje rząd USA do dopilnowania żeby roszczenia żydowskie wobec Polski zostały zaspokojone. 

Pozostaje czekać jak będzie wyglądała praktyczna realizacja ustawy. 

stary.piernik