Nie wszystkiemu winien jest upał

Chciałem napisać o czymś innym, ale po chwili zastanowienia zmieniłem zdanie.
Praktycznie w każdym miesiącu całego roku obchodzimy jakieś rocznice. Tak jest też latem.

W tym roku mijają trzy lata prezydentury Andrzeja Dudy. Zostały jeszcze dwa lata do końca kadencji. Nie pora więc żeby pisać jakieś podsumowania. Nie pora na usprawiedliwianie zaniechań i wtop. Tym bardziej nie pora na laurki.

Na początku kadencji oczekiwania były bardzo wysokie. Dalej to tylko rozczarowania których nie jest w stanie przykryć, nie zawsze skuteczny, marketing polityczny. Można zastanawiać się dlaczego tak się dzieje? O odpowiedź nie jest łatwo, ale nie ułatwia jej wazeliniarstwo uprawiane przez część mediów.

Trzeba pogodzić się z tym, że ten prezydent, podobnie jak jego poprzednicy, nie jest prezydentem wszystkich Polaków. On musi nim być, bo nie ma innego wyjścia.
W naszym systemie władzy jest miejsce dla jednego prezydenta wyłonionego w drodze powszechnych wyborów. Nie ma znaczenia czy wyboru dokonało 5 czy 15 milionów Polaków. Większość głosujących zadecydowała i na tym koniec. Prezydent przyjął urząd, złożył ślubowanie i teraz pozostaje mu tylko działanie w ramach przysługujących uprawnień i kompetencji. Nie ma prawa kierować się fochami, czy osobistymi animozjami. Granice działania wyznacza mu konstytucja z 1997 roku. Innej nie ma. Nie można więc usprawiedliwiać postępowania prezydenta tym, że ogranicza go konstytucja. Nie można też godzić się na to, że prezydent usiłuje zawłaszczyć sobie uprawnienia których nie daje mu konstytucja. Jeśli widzi potrzebę wprowadzenia korekt w tym zakresie niech doprowadzi do zmiany konstytucji w drodze porozumienia rządzących i opozycji. Innej drogi nie ma. 

Urzędujący prezydent jest bardzo słabym politykiem. On po prostu nie ma własnego zdania. Można zastanawiać się dlaczego tak jest? W moich oczach kompromituje się kiedy podejmuje decyzję niezwykle ważną dla funkcjonowania państwa, zasłaniając się opinią pani Zofii Romaszewskiej której autorytet polega na tym, że była żoną Zbigniewa Romaszewskiego. Zrzuca z siebie odpowiedzialność za podejmowaną decyzję. Zachowuje się jak kurek na dachu kiedy raz akceptuje ustawę podpisując ją, a wkrótce akceptując jej zmianę bez głębszego przemyślenia konsekwencji. I to robi prawnik z wykształcenia.

Taki chwiejny emocjonalnie prezydent chce zwiększenia swoich uprawnień i kompetencji? Państwo to nie piaskownica! Rządzenie to odpowiedzialność za nas wszystkich. Na dobre i złe. 

Ironia losu polega na tym, że prezydent został już, co prawda warunkowo, ale jednak, namaszczony przez prezesa na drugą kadencję. Po co więc zabiegać o głosy elektoratu?

Prezydent zachowuje się całkowicie biernie wobec obstrukcji nadzwyczajnej kasty za jaką uważają się sędziowie. Poza małą grupą sędziów i totalnej opozycji nikt nie ma wątpliwości, że niezbędne jest gruntowne przewietrzenie struktur wymiaru sprawiedliwości i odtworzenie trójpodziału władzy. Dlatego nie dziwi mnie, że dla sędziów ważniejsza jest przerwa wakacyjna niż wprowadzenie zmian w składzie KRS i uporządkowanie sytuacji w SN.

Prezydent przyjął najwygodniejszą dla siebie metodę przeczekania zamieszania. Wskutek takiej postawy sędziowie harcują jak myszy które wiedzą, że nie ma kota. Zapominają, że sędzia ma stać na straży prawa i postępować w granicach prawa. 
Skoro więc sędziowie łamią prawo powinni spotkać się z natychmiastową ripostą której brak, a to rodzi podejrzenie w społeczeństwie, że sędziowie mają rację szukając wsparcia poza Polską. 

Tak czy inaczej mamy do czynienia z próbą anarchizacji państwa. Dlaczego tak się dzieje? Nad tym problemem łamie sobie głowę wielu.

Niewiele lepiej sytuacja przedstawia się w wydawałoby się prostszych sytuacjach. 

Do obowiązków prezydenta należy uczestniczenie w różnego rodzaju uroczystościach „ku czci” lub „ku pamięci”. Prezydent bierze w nich udział osobiście lub wyznacza kogoś ze swego otoczenia w zastępstwie. Nad wieloma uroczystościami obejmuje honorowy patronat. Niestety, z sobie tylko znanych powodów, czasem od takiego honorowego patronatu nad konkretną uroczystością uchyla się. Rzeź wołyńska. To dość spektakularny przykład https://www.pch24.pl/prezydent-odmawia----czy-biezace-interesy-sa-wazniejsza-niz-pamiec-o-ofiarach-rzezi-wolynskiej-,52939,i.html

https://wpolityce.pl/polityka/402945-obchody-75-rocznicy-rzezi-wolynskiej-z-udzialem-prezydenta

W 2017 roku prezydent Duda poprzez swoją kancelarię odmówił objęcia honorowym patronatem obchodów rocznicy masowego mordu Polaków na wschodnich Kresach II Rzeczypospolitej. W tym roku było lepiej, ale niesmak pozostał. 

Od 1991 roku, czyli powstania niepodległej Ukrainy, nie potrafimy jako państwo unormować w relacjach wzajemnych, polityki historycznej. Mało tego, dopuszczamy do relatywizacji prawdy historycznej. Kością niezgody są wydarzenia które przeszły do historii jako rzeź wołyńska. Oburzenie jest tym większe, że do tego zakłamania przykłada rękę polski IPN.

Rzeź wołyńska to ludobójstwo w najczystszej postaci. To były czystki etniczne na obszarach wschodnich II Rzeczypospolitej, gdzie Polacy stanowili większość narodową. Od lat są problemy z ekshumacjami na terenach gdzie popełnione były zbrodnie przez nacjonalistów OUN-UPA. Są problemy z badaniami historycznymi, a jednocześnie IPN, nie wiadomo na jakiej podstawie, obniża liczbę zamordowanych Polaków. Pisałem o tym niedawno, że ilość pomordowanych szacowana jest na ponad 300 tysięcy. Są to dane raczej zaniżone. Tymczasem IPN twierdzi /na jakiej podstawie?/ że tych ofiar mogło być nieco ponad 100 tysięcy. Tym ofiarom przeciwstawia się około 5 tysięcy Ukraińców którzy zginęli z rąk Polaków w ramach akcji odwetowych.

Podczas uroczystości rocznicowych na Ukrainie prezydentowi Dudzie nie towarzyszył żaden wysoki urzędnik ukraiński, a w tym samym czasie prezydent Poroszenko demonstracyjnie przebywał w Polsce, gdzie czcił pamięć Ukraińców zamordowanych na Lubelszczyźnie w ramach akcji odwetowej przez polskie podziemie zbrojne https://www.rmf24.pl/fakty/swiat/news-poroszenko-o-relacjach-z-polska-historie-pozostawmy-historyk,nId,2605608

Prezydent Duda dał sobie narzucić narrację ukraińską i nie bacząc na uczyniony afront spotkał się, na życzenie strony ukraińskiej, z Poroszenko, podczas pobytu na szczycie NATO w Brukseli.

Ta taktyka podkulania ogona dotyczy nie tylko relacji z Ukrainą. Jeszcze bardziej żałośnie wyglądają nasze relacje z Izraelem, a właściwie z lobby żydowskim. Te problemy trwają od lat. Zmienia się tylko ich nasilenie. W tym roku mamy do czynienia ze swego rodzaju kulminacją zapoczątkowaną w styczniu podczas uroczystości na terenie KL Auschwitz-Birkenau. O szczegółach nie piszę, bo zostało to wystarczająco zrelacjonowane. Ciąg dalszy nastąpił podczas obchodów 50 rocznicy Marca’68. Tu można było zobaczyć co znaczy odwracanie kota ogonem. Należę do pokolenia które zna te wydarzenia z autopsji i z niedowierzaniem słuchałem bredni wygłaszanych zarówno przez prezydenta Dudę jak i premiera MM. Jak na ironię obydwaj nie są ponoć z historią na bakier. Po ich okazjonalnych wystąpieniach mam co do tego poważne wątpliwości. https://www.google.pl/search?client=opera&q=morawiecki+mateusz+o+marcu%3B68&sourceid=opera&ie=UTF-8&oe=UTF-8

https://dorzeczy.pl/kraj/58275/50-rocznica-Marca68-Duda-Wypedzonym-i-rodzinom-tych-ktorzy-wtedy-zgineli-chce-powiedziec-wybaczcie-owczesnej-Polsce.html

Wiele interesujących informacji na ten temat zawiera wydawnictwo
http://lospolski.pl/aktualnosci/polski-szaniec-nr-22018-juz-sprzedazy/  

Od lat oburza mnie pedagogika wstydu którą uprawiają bez wyjątku kolejni rządcy III RP. W ich mniemaniu Polacy mają non stop przepraszać wszystkich i za wszystko. Czyżby to był przejaw jakiejś poważnej choroby? To już stało się nudne, bo nie słyszę głosów oburzenia ze strony Polaków, czy jakiejś żywszej reakcji na kolejne przeprosiny. 

Może podchodzę do tematu wybiórczo, ale nie zauważyłem żeby inne nacje przepraszały in gremio za rzeczywiste czy urojone  zło wyrządzone sąsiadom. Nikt nie ma wątpliwości, że Austriacy, Belgowie, Holendrzy, Słowacy, Francuzi, nie wspomnę o Niemcach, mają swoje za uszami. O przeprosinach raczej cicho. Ich zdaniem nie mają za co przepraszać.

Takim książkowym przykładem mogą być Austriacy. Tu nie chodzi o to, że Hitler był Austriakiem, że był tam Anschluss, że na terenie Austrii było sporo obozów koncentracyjnych, że pod sztandarami III Rzeszy Niemieckiej walczyło bardzo dużo Austriaków i to zarówno w Wehrmachcie jak i w SS, nie jako pojedynczy żołnierze, ale w zwartych formacjach w sile dywizji. Nazizm i naziści nie byli też dla Austriaków pojęciem abstrakcyjnym. 

Ci sami Austriacy od lat chcą żeby traktowano ich jako ofiary III Rzeszy. https://www.salon24.pl/u/zefirek/807821,kiedy-beda-reparacje-wojenne-od-austrii

Czy to jest tylko tupet z ich strony? 

stary.piernik