Kto jest marzycielem?

Z upływem czasu nabieram przekonania, że to co nazwano „dobrą zmianą” jest w gruncie rzeczy „zabawą” w dobrego i złego policjanta, w której rolę złego gra opozycja, dla zwiększenia dramaturgii nazywana totalną.

Stan faktyczny jest następujący: koalicja rządząca ma większość w Sejmie i Senacie, prezydent jest w zasadzie prorządowy, chwilami nieprzewidywalny w swych decyzjach /chociaż obietnica drugiej kadencji zobowiązuje/. Tak jest od blisko 3 lat.

Mimo takiego stanu rzeczy w zasadzie nie ruszamy z miejsca w sprawach które podobno są istotne z punktu widzenia funkcjonowania państwa. Dominuje przypadkowość w działaniu, albo świadome eksponowanie tematów które sprowadzają się do bicia medialnej piany.

Nie ma jednoznacznego stwierdzenia co jest ważne, co jest pilne, a co istotne, z punktu widzenia funkcjonowania państwa. Nie mówiąc już o tym dlaczego?

Zbliżamy się do 30 lat  od upadku PRL-u i ogłoszenia powstania III RP.
Z różnych przyczyn nie zrealizowano najważniejszego podobno celu jakim miała być dekomunizacja. Ważniejsza jest nieustanna obserwacja i analizowanie słupków poparcia. Cel ukryty rządzących jest jeden. Doprowadzić do zdecydowanej polaryzacji sceny politycznej na której miejsca starczy jedynie dla dwóch partii. Pozostałe mają stanowić tło. Dzięki takiemu podejściu liderka totalnej opozycji, czyli PO, odnotowuje poparcie oscylujące wokół 25% respondentów. Jest to jeden z dziwów natury bo PO nie robi nic konstruktywnego poza ustawicznym szkodzeniem polityce koalicji rządzącej. Jest podejrzenie, że PiS i PO dogadują się między sobą za kulisami.
Jednocześnie, mimo rozbudowanego programu socjalnego koalicji rządzącej, do gry wraca lewica, która uzyskuje poparcie społeczne sięgające już 10%. Nikt specjalnie nie wysila się żeby wyjaśnić tajemnicę tego zjawiska.

Temu towarzyszy rozhuśtanie sceny politycznej i bezkarność uczestników tego zamętu. Postępuje anarchizacja państwa. 

Przerywnikiem są próby wprowadzenia zmian w ordynacji wyborczej. Najświeższym przykładem jest próba zmiany ordynacji wyborczej w przyszłorocznych wyborach do PE. Sprawa zasługuje na uwagę, z mojego punktu widzenia, z jednego powodu. Po co są potrzebni nasi reprezentanci w PE? Nie chodzi bynajmniej o pompatyczne hasła. Te 51 mandatów które posiada Polska, mogą mieć jakieś znaczenie polityczne jeśli będą występowały w jednym bloku. W rzeczywistości zostają rozproszone i wchłonięte przez różne frakcje. Efekt końcowy jest taki, że nasi europosłowie częściej szkodzą Polsce niż jej pomagają. Wymierną korzyścią, oczywiście dla nich, są diety poselskie i dodatki funkcyjne płacone w euro, a w perspektywie emerytura na europejskim poziomie. Obniżony próg wyborczy pozwala więc na to żeby do PE dostał się folklor polityczny w rodzaju JKM. Jeśli wiec prezydent zawetuje ustawę, zrobi to nie w interesie Polski, ale w interesie partyjek które w innych warunkach mandaty mogłyby oglądać jedynie przez szybę.

Teoretycznie w Polsce jest trójpodział władzy, skutecznie zaburzony zamieszaniem wokół reformy wymiaru sprawiedliwości.

Pierwszy rok dobrej zmiany minął na walce o zmiany w Trybunale Konstytucyjnym. Pozornie sprawa została zakończona, ale negacjoniści kontestują nowy porządek nie uznając kompetencji obecnego składu TK z jego prezesem na czele.
Przyszedł czas na nowe porządki w KRS i SN i tu przeniosła się debata uliczna. Według prostej logiki państwo powinno skutecznie wyegzekwować stanowione prawo, ale droga do tego długa i kręta. Niestety, to ciągle jedno z naszych pobożnych życzeń. Obserwacja wydarzeń z tym związanych nasuwa mi ciekawe wnioski. Protestujący na ulicach występują w roli użytecznych idiotów. Nikt mi nie wmówi, że są tam wyłącznie ludzie związani z wymiarem sprawiedliwości. Dlaczego więc demonstrują? Mają za dużo czasu wolnego? Czy nudzą się w domu?
Jeśli protesty uliczne odniosą zamierzony przez ich organizatorów skutek, wszystko pozostanie tak jak było, czyli będą wyroki na zamówienie, będą przewlekłe procesy sądowe, będą bezkarni sędziowie itd.

Ostatnio prawo obywatelstwa zyskało stwierdzenie, że Polska jest państwem teoretycznym. Coś w tym musi być, bo to co wokół obserwuję kłóci się z moim wyobrażeniem państwa demokratycznego i suwerennego.

Prawo stanowione jest nie po żeby było, ale żeby regulować zasady współżycia w społeczeństwie. Stanowione prawo musi być stosowane i przestrzegane. Inaczej staje się martwą literą. Muszą być instytucje które to kontrolują i ... wyciągają wnioski z tej kontroli. Tymczasem stanowione prawo nie jest egzekwowane, a przez wiele środowisk jest kontestowane. To jest prosta droga do anarchii. 

Szukanie przez totalną opozycję wsparcia poza Polską degraduje naszą suwerenność. Ciągle, według prawa krajowego i europejskiego, organizacja struktur krajowych wymiaru sprawiedliwości należy do kompetencji państwa polskiego. Wszelka więc ingerencja z zewnątrz jest pozaprawna. Jednak państwo musi być na tyle silne żeby tym próbom ingerencji skutecznie się przeciwstawić. Tymczasem państwo polskie zachowuje się całkowicie biernie, ograniczając się do pojękiwania jak to nas krzywdzą.
Jako społeczeństwo nie jesteśmy masochistami. To nie leży w naszej naturze.

Kłopot polega na tym, że coraz mniej w nas dumy i godności ludzkiej. Jesteśmy naiwni i łatwowierni, a przy tym leniwi jeśli mówimy o aktywności politycznej.

Nasz interes osobisty absolutnie nie pokrywa się z interesem klasy politycznej która od lat wodzi nas za nos. Mając w ręku atuty jakimi jest większość parlamentarna mamy prawo oczekiwać konkretnych i skutecznych działań rządu, a nie opowieści o tym co zrobimy w odległej przyszłości. Nawet jeśli tą przyszłością ma być następna kadencja. 

Zbliża się recydywa lewicy i z obietnic dobrej zmiany zostaną tylko … obietnice. 

stary.piernik