Zbroić się, czy tylko o tym opowiadać?

Dzisiejsze wystąpienie ministra Błaszczaka pokazuje mi jak głęboko świat zachodni „przysnął” w minionych latach. 

Ile teraz mamy do odrobienia. Do czego prowadzi sybarytyzm i konsumpcjonizm. 

Świadomość, że od ponad 70 lat mamy pokój w Europie działała na wielu decydentów usypiająco. Tymczasem Rosja, po rozpadzie ZSRR i pierwszych latach przekształceń, uruchomiła program modernizacji swoich sił zbrojnych. Oni tak mają. Nie dojedzą, wyrzekną się wiele, ale na armię nie poskąpią grosza. Obietnica Putina, że wojna już nigdy nie będzie toczyła się na ziemi rosyjskiej nie jest dzisiaj tylko pustym sloganem.

W tym samym czasie Europa zachodnia ograniczała wydatki na zbrojenia, na modernizację wyposażenia wojsk, a nawet na utrzymanie w ruchu tego co jest na wyposażeniu wojsk poszczególnych państw. Doprowadzono do tego, że Bundeswehra ma problemy z wystawieniem kontyngentów do zabezpieczenia obsady np. wschodniej flanki NATO.

Chęć zysku za wszelką cenę spowodowała, że Niemcy zbudowali w Rosji najnowocześniejszy ośrodek szkolenia wojsk lądowych, a Francja zbudowała dwa najnowocześniejsze śmigłowcowce klasy Mistral. Normą stała się sprzedaż najnowocześniejszych materiałów i technologii swemu najgroźniejszemu przeciwnikowi m.in. na budowę Nord Stream II. Jednocześnie np. Niemcy odmawiają Polsce sprzedaży licencji na produkcję prochu do pocisków do czołgów Leopard które wspaniałomyślnie przekazali nam kilka lat temu, bo to było tańsze niż ich złomowanie na miejscu. Pod tym względem nie ustępują im USA, które sprzedały nam F-16 z ograniczonym zakresem wykorzystania bojowego. Można to interpretować w ten sposób, że te kraje dalej traktują nas jako mało pewnego sojusznika.
Dla odmiany Polska popisała się przekazaniem w niepewne ręce /Egipt/ najnowocześniejszego sprzętu łączności radiowej, bez odpowiedniego zabezpieczenia kontrwywiadowczego. Pisałem o tym wczoraj.  

Sporo znaków zapytania związanych jest z planami modernizacji naszej armii. Dużo się na ten temat mówi i pisze, ale wymiernych efektów jest niewiele. Gdy szefem MON był A. Macierewicz słyszeliśmy sporo obietnic z których niewiele przeszło do fazy realizacyjnej. To nie dotyczy wyłącznie dostaw sprzętu do wojsk, ale również podpisanych umów na dostawy w oznaczonym terminie. Warto zastanowić się dlaczego tak się dzieje? 

Nie zmieniło się jedno. Za otwartą krytykę polityki modernizacyjnej wyposażenia wojsk pożegnał się ze stanowiskiem dowódca Marynarki Wojennej kontradmirał M. Mordel https://www.wykop.pl/wpis/32896657/dowodca-marynarki-wojennej-odwolany-za-krytyke-w-s/
Poszedł w ślady odwołanego kilka lat temu gen. Skrzypczaka.

Osobiście, kiedy czytam o gigantycznych kwotach planowanych na zakupy uzbrojenia dla wojsk, zadaję sobie pytanie, ilu z tych decydentów ma świadomość jaki będzie pożytek z tych zakupów? Przykładowo, czy na Bałtyku potrzebny jest nam okręt podwodny? Jeśli tak, to ile ich powinniśmy mieć żeby odgrywały znaczącą rolę w ewentualnych działaniach na morzu? Może przeznaczone na ten cel pieniądze trzeba wydać rozsądniej, na jednostki nawodne?

Odnoszę coraz częściej wrażenie, że nasze planowanie strategiczne ciągle odnosi się do pola walki sprzed kilkudziesięciu lat. Jedyna nadzieja w tym, że nie dojdzie do praktycznego sprawdzenia po czyjej stronie jest racja. No i pytanie bez odpowiedzi, czy Rosja zechce czekać aż staniemy się realną przeciwwagą dla ich niecnych planów?

Pozostaje jeszcze kwestia gdzie lokować zakupy? W kraju, czy u producentów zagranicznych? Gdzie powinien być priorytet? 

Moim zdaniem powinniśmy preferować zakupy w przemyśle krajowym, import powinien stanowić jedynie uzupełnienie. Sytuacja międzynarodowa jest dzisiaj na tyle niestabilna, że musimy szybko stworzyć realną przeciwwagę dla zapędów Rosji. Dzisiaj konflikty rozstrzygane są bardzo szybko i budowanie naszego bezpieczeństwa na wsparciu USA i innych europejskich członków NATO może okazać się zawodne. Wtedy znowu pozostanie nam biadolenie. 

stary.piernik