Dokąd zmierzasz Europo?

Parlament Europejski od dawna nie ma dobrej prasy, podobnie jak Unia Europejska.
Czy w ubiegłą środę wspiął się na wyżyny swej głupoty, czy stać go na jeszcze więcej?

Co zostało dzisiaj z wielkich idei Roberta Schumana? https://pl.wikipedia.org/wiki/Robert_Schuman Trywializując, można powiedzieć, że nie ma takiej rzeczy której nie można by spieprzyć. Ale to już od dawna wiemy. Unia Europejska już dawno przerodziła się w swą karykaturę. W znacznej mierze przyczynili się do tego urzędnicy w Brukseli i innych europejskich miast, w których skupione są ośrodki decyzyjne tej organizacji. Dążenie do skupienia w swych rękach coraz więcej władzy powoduje, że narasta bunt wśród krajów członkowskich.

Problem polega na tym, że protestują kraje, które nie chcą pogodzić się z tym, że zapisy tzw. konstytucji unijnej mają się nijak do praktyki dnia codziennego. Bo UE ma swego hegemona, który zawłaszczył pełnię władzy prawem kaduka. Dzisiaj sprawy zaszły tak daleko, że trudno jest cokolwiek odkręcić. Coraz częściej łapiemy się na tym, że Unia może robić tylko to na co pozwala Berlin. Dla pozorów mówi się, że Berlin konsultuje swoje decyzje z Paryżem, ale co to za konsultacje z prezydentem który ma ksywę „mikron”?

O dzisiejszej Unii można powiedzieć to samo co niedawno mówiono o państwie polskim, że jest silne wobec słabych, a słabe wobec silnych. Unię rozwalają od środka przybysze z Afryki i z Azji. W jednym z największych krajów członkowskich od dwóch lat trwa stan wyjątkowy. Media kłamią, albo dyskretnie milczą o wydarzeniach z udziałem niechcianych turystów socjalnych z Azji i Afryki, którzy za nic mają zasady demokracji europejskiej, podobno najlepszej pod słońcem, za to z przejęciem relacjonują o łamaniu wszystkich możliwych praw, kto wie czy nie boskich, w krajach członkowskich które nie chcą poddać się zbiorowemu ogłupianiu. 

Taka jest rzeczywistość. Ale czego my oczekujemy od organizacji, która do swych władz ściąga wszelkiej maści nieudaczników politycznych, którzy tam szukają azylu za przestępstwa polityczne. i gospodarcze popełnione w rodzimych krajach.

Za ochronę trzeba płacić. Czym? Chociażby szkalowaniem własnego kraju z którego otrzymało się mandat europosła. Cena dla nich w sumie niewielka, bo niektórzy jadą tak już kilka kadencji i nie narzekają na brak dobrego samopoczucia.

Jednak wyskok posłów PO przelał czarę goryczy. Niestety, nie liczę, że spotka ich jakaś kara, nawet polityczna. W relatywizmie zaszliśmy za daleko. Dawno zatraciliśmy poczucie przyzwoitości. Przykrość jest tym większa, że cała ta pseudo elita chełpi się tym, że ma korzenie solidarnościowe. Może i ma, ale to tym gorzej o nich świadczy. Zawsze miałem dystans do tego towarzystwa, a upływ czasu powoduje, że mam coraz więcej dowodów na poparcie swoich racji. Oni tylko znaleźli sposób na lekki kawałek chleba kosztem milionów naiwnych którzy im uwierzyli. 

Jak dalece udało się otumanić społeczeństwo polskie widać po wynikach sondaży, z których wynika, że ponad 30% ankietowanych popiera postępowanie europosłów PO. 

W jakim kraju ja żyję?

Z drugiej strony uważam, że sami sobie jesteśmy winni. Przecież ten stan rzeczy nie pojawił się nagle. Prawo unijne nie powstało z dnia na dzień. Tworzone jest latami. Bawiło nas, że kombinatorzy z UE zajmowali się bananami , nową klasyfikacją produktów morza, rozmiarami prezerwatyw itp. itd. Pomiędzy tym udawało się przemycać groźniejsze dla nas regulacje, które powodują nachalną ingerencję urzędników unijnych, którzy nie pochodzą z wyboru, w nasze sprawy krajowe, wbrew naszemu interesowi narodowemu. Wobec braku jednolitej wykładni, prawo unijne stało się jednostronnie elastyczne i pozwala, wobec słabszych, na jego dowolną, za to tendencyjną, niekorzystną dla nas interpretację.

W to wszystko od lat wpisują się europosłowie rodem z Polski, którzy z tytułu mianowania powinni w Brukseli reprezentować interes Polski i Polaków, jak to robią przedstawiciele pozostałych państw członkowskich. Środowy wybryk i późniejsza postawa PO w kraju pokazuje, że jesteśmy świadkami ich pełnego odlotu. 

Nie łudźmy się, że nastąpi jakieś katharsis, bo sondaże pokazują co innego. Nas zwyczajnie nie stać na gremialne potępienie zdrajców, o czym świadczą kontynuacje karier politycznych osobników w rodzaju Boniego i jemu podobnych. Przypominanie w mediach „zasług” z przeszłości odczytuję tylko i wyłącznie jako przejaw naszej bezradności wobec jawnego zaprzaństwa.

stary.piernik