Polexit? Czemu nie?

Do napisania tego tekstu skłoniły mnie deklaracje pojawiające się na innych forach internetowych, że trzeba o Polexicie zacząć pisać tekstem otwartym. 

Należy więc oczekiwać ich pojawienia się lada dzień.

Tam gdzie można „wejść”, można i „wyjść”. Gdzie tu miejsce na sensację? 

Weszliśmy do UE, to możemy też wyjść. Problem polega na tym, że nie może tego otwarcie mówić ani premier, ani prezydent. Im po prostu nie wypada. Co innego my. Nam wolno. Ale czy warto? Może lepiej żeby ten ruch wykonała KE?

Czy są powody do tego żebyśmy opuścili Unię? To ostateczność. Najpierw muszą zostać wyczerpane wszystkie inne, dostępne środki. UE po pierwsze musi traktować wszystkich członków jedną miarą, a nie stosować prawa w sposób wybiórczy, w zależności od tego kogo dotyczy.

Zanim jednak do tego wyjścia dojdzie, warto sobie przypomnieć w jakich okolicznościach wchodziliśmy do UE. 

Jak na neofitów przystało, widzieliśmy tylko korzyści wynikające z przystąpienia do tego elitarnego klubu, jak nam przedstawiano wówczas UE. Może nie do końca tak to wyglądało, bo sceptyków już wówczas nie brakowało. Tylko niewielu ich chciało słuchać. Natomiast ci którym zależało żebyśmy do UE trafili, robili wszystko żeby ten zabieg się udał. Zarządzono nawet dwudniowe referendum. 

W tak kluczowej sprawie, na uprawnionych do głosowania prawie 30 mln Polaków, do urn poszło 17,5 mln i za wejściem do UE oddało głos 13,5 mln. Było jednak prawie 4 mln przeciwników.

Warto też przypomnieć, że od 1989 roku było to w Polsce czwarte referendum ogólnokrajowe
/uwłaszczeniowe i prywatyzacyjne (odbyły się w jednym terminie), w sprawie przyjęcia Konstytucji RP i wejścia Polski do UE/. Referendum uwłaszczeniowe i prywatyzacyjne, ze względu na zbyt niską frekwencję, nie miały mocy obowiązującej. Frekwencja wyniosła zaledwie 32,4% uprawnionych do głosowania.

Na jakich warunkach Polska przystępowała do UE? W skrócie wyglądało to tak http://sciaga.pl/tekst/13417-14-warunki_przystapienia_polski_do_ue

Czynniki rządowe przedstawiały to jako nasz sukces negocjacyjny. Jaka była prawda?
O plusach i minusach nowej dla nas sytuacji można przeczytać tu http://sciaga.pl/tekst/96817-97-plusy_i_minusy_przystapienia_polski_do_unii_europejskiej/strona/1

Były to miłe złego początki. Wkrótce został przyjęty Traktat lizboński /Dz.U. 2009 nr 203 poz. 1569/ który wprowadził niejako tylnymi drzwiami odrzuconą w referendum we Francji   konstytucję UE http://niezalezna.pl/50233-prawda-otraktacie-lizbonskim

http://tomaszcukiernik.pl/artykuly/teksty-o-unii-europejskiej/co-zmienia-traktat-lizbonski/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Traktat_ustanawiający_Konstytucję_dla_Europy

Żadne regulacje prawne nie są w stanie przewidzieć tego co przynosi życie. Już na etapie wdrażania Traktatu Lizbońskiego zwracano uwagę, że nowa regulacja powinna mieć formę tekstu jednolitego, czyli w jednym dokumencie powinny być zawarte ustalenia Traktatów Rzymskich https://pl.wikipedia.org/wiki/Traktaty_rzymskie i Traktatu Lizbońskiego. Obydwa teksty stanowią kilkaset stron maszynopisu i już przez to stanowią pole do popisu dla prawników którzy mogą z tego „wyinterpretować” dosłownie wszystko.

Kolejnym zarzutem jest to, że większość struktur unijnych obsadzana jest „samozwańcami”, a nie pochodzącymi z demokratycznego wyboru. Mało tego, ci urzędnicy są praktycznie nieusuwalni przed końcem kadencji. Warto też przypomnieć o mechanizmie wyboru. Przykład wyboru „krula europy” jest tu bardzo wymowny.

Organy unijne bardzo chętnie szafują karami, ale najczęściej dotyczą one maluczkich. Dziwnym trafem nie potrafią ukarać Niemiec czy Francji za naruszenie przepisów unijnych za które dotkliwe kary spotykały inne kraje.

Dotychczas mieliśmy do czynienia z sytuacją, że poszczególne państwa ubiegały się o przyjęcie do UE. Za sprawą Wlk. Brytanii mamy do czynienia z nową sytuacją, bo oto państwo które należało do czołówki UE postanowiło z niej wyjść. Formalna decyzja zapadła i teraz trwają uzgodnienia warunków tego wyjścia. Zadanie trudne i delikatne, bo Wlk. Brytania leży poza kontynentem, bo wpłacała spore kwoty do kasy unijnej, bo jest dalej członkiem NATO.

Dla urzędników z Brukseli jest to twardy orzech do zgryzienia, bo za wszelka cenę starają się odstraszyć innych chętnych do pójścia w ślady Brytyjczyków. Trzeba też pamiętać, że wśród wyspiarzy nie ma zgodności co do owego wyjścia. Podział ciągle oscyluje wokół fifty-fifty.

Dzisiaj takim poważnym argumentem na rzecz rozważania celowości dalszego pozostawania wewnątrz UE jest sprawa fali uchodźców zalewającej Europę. Formalnie uchodźcy mieli być pokłosiem wojen toczących się na Bliskim Wschodzie i północnej Afryce. Szybko jednak okazało się, że są wśród nich, w znacznej części, emigranci zarobkowi, o postawach wybitnie roszczeniowych, niechętni do adaptowania się do nowych warunków gospodarczych i wrogo nastawieni do społeczności europejskich. Najgroźniejszy jest jednak wymiar religijny tego exodusu. To jest próba podboju Europy przez islam.

Zgodnie z prawem unijnym decyzja o ich wpuszczeniu do UE powinna zapaść kolegialnie. Tymczasem decyzję podjęła jednoosobowo kanclerz Niemiec, a dzisiaj skutkami tej decyzji UE stara się obciążyć wszystkie państwa unijne. Mamy do czynienia z wolną amerykanką w wykonaniu unijnego wymiaru sprawiedliwości. Litera prawa to jedno, a jego praktyczna interpretacja, to drugie.

Są kraje które próbują się przed tym bronić, ale nie wiadomo jak długo dadzą radę robić to skutecznie? Do tych państw należy Polska. No i chyba najważniejsze, kto nas poprze?

stary.piernik