Bój o pietruszkę czy o zasady?

Obserwując ostatnio zachowania naszych polityków /rodem z magla/ uświadomiłem sobie,
że spora ich część znalazła łatwy sposób na życie lokując się najpierw w ławach poselskich lub senatorskich, naprzemiennie, a od czasu wstąpienia Polski do UE, w ławach Parlamentu Europejskiego. Przy czym pobyt w Brukseli, mimo korzystnych warunków finansowych traktowany jest jako swego rodzaju zesłanie polityczne.

Te peregrynacje w niektórych przypadkach trwają już od 1989 roku. Niektórzy z nich posiedli umiejętność nie rzucania się w oczy. Pojawiają się tylko w okresie zbliżających się kolejnych wyborów parlamentarnych, aby przypomnieć się swoim wyborcom. Wielu z upodobaniem lansuje się jako wszelkiej maści autorytety.

Te mandaty w Warszawie lub Brukseli są premią za lojalność w szeregach swych partii. Czasem uprawiają swoistą wędrówkę ludów szukając spokojnej przystani w kolejnych partiach o dość dużym rozrzucie programowym. W sumie to żaden problem, bo tych programów albo wcale nie ma albo nie wiadomo czym różnią się od siebie.

Teoretycznie parlamentarzyści, czy to w Warszawie czy w Brukseli reprezentują swego suwerena, praktycznie zaś reprezentują interesy swojej partii, albo po prostu interesy własne, czyli uprawiają lobbing. Wartość użytkowa parlamentarzysty w kraju zależy od jego wykształcenia i kwalifikacji zawodowych, a w Brukseli dodatkowo od znajomości praktycznej języków obcych, zwłaszcza zachodnich. To decyduje o dodatkowych możliwościach zarobkowych w poszczególnych komisjach, podkomisjach czy komitetach. Jedynym wyznacznikiem jest pracowitość europosła lub jej brak.

Jaka jest przydatność europosła dla kraju jego pochodzenia? Według mnie wątpliwa. Dlaczego? Otóż w przypadku Polski mamy przydzielone 51 miejsc w Europarlamencie. https://pl.wikipedia.org/wiki/Polscy_pos%C5%82owie_do_Parlamentu_Europejskiego_2014%E2%80%932019

Szczęśliwi wybrańcy nie tworzą reprezentacji państwowej, ale dołączają do poszczególnych „sekt”. Przykładowo PO do EPL, https://pl.wikipedia.org/wiki/Europejska_Partia_Ludowa#Parlament_Europejski , która ma w Europarlamencie 265 mandatów /w tym 28 z Polski/, na ogólną liczbę 751 miejsc, a PiS wprowadził do konserwatystów EKR 19 posłów /na 74 mandaty/, itd. Tworzą się więc konfiguracje nie do końca odpowiadające programom partii dołączającej do „sekty”, no bo jaka to partia ludowa z PO? Co innego PSL. Gdzie tu więc miejsce dla reprezentowania interesów narodowych? 

Tu bardziej chodzi o prestiż i satysfakcję materialną dla szczęśliwego wybrańca.

W głosowaniach liczy się arytmetyczna większość podporządkowana interesom liderów partii, czyli grupom większościowym. W obecnej konfiguracji EPL jest najsilniejsza liczebnie, ale ona faktycznie reprezentuje interesy Niemiec, którzy mają reprezentację w sile 35 europosłów.  

Rezultatem jest postawa naszych europarlamentarzystów w głosowaniach niekorzystnych dla Polski. Znany przykład http://niezalezna.pl/78989-listawstydu-juz-krazy-w-internecie-ktorzy-polscy-europoslowie-poparli-antyrzadowa-rezolucje, ale nie jedyny. 

Europarlament jest zgodny co do jednego. Posiadł mądrość zbiorową, polegającą na tym, że członkowie starej Unii, czyli EWG, uważają się za lepszych od „pospólstwa” które dołączyło po rozpadzie bloku wschodniego. Dlatego wszystkie decyzje faktycznie są podporządkowane interesom starej Unii. Można tylko psioczyć na to, że ci nowi potulnie akceptują ten stan rzeczy, bo protestów nie widzę i nie słyszę.

Uznają racje starszych, czy tylko potwierdzają swoje kompleksy?

Szkolnym przykładem na poparcie mojej tezy o kompleksach jest dzisiaj wygłoszone zdanie przez A. Merkel, że D. Tusk zostanie wybrany na kolejną kadencję. Skoro tak, to po co ten cyrk? To można zrobić korespondencyjnie.

Jest bardzo nikła szansa, że sprawy potoczą się inaczej, ale jeszcze mniejsza, że wygranym będzie Saryusz Wolski. 

stary.piernik