Wybory, wybory ...

Linkowałem dzisiaj ten artykuł http://www.ekonomia.rp.pl/artykul/706205,1095972-Gospodarka--Optymistyczne-prognozy-dla-Polski.html

Właściwie można potraktować go jak jeden z wielu i przejść nad nim do porządku dziennego. Jednak tego nie zrobię. Dlaczego? W tym samym mniej więcej czasie przeczytałem na jednym z blogów coś innego http://padre.info.pl/takiej-biedy-nie-bylo-w-polsce-od-dziesieciu-lat-mamy-rzad-ktory-wykancza-gospodarke-i-ludzi/

Powstaje pytanie: kto jest bliżej prawdy? Artykuł w „Rzeczpospolitej” jest według mnie artykułem na zamówienie, a więc ma propagować tzw. urzędowy optymizm. Tekst na blogu jest napisany na podstawie obserwacji własnej, w oparciu o otaczające realia. Te realia zna każdy z nas na poziomie własnego środowiska i dostępnego przekazu medialnego. Zakładam, że nie są to media wyłącznie tzw. mainstreamu. Jaka jest ta rzeczywistość możemy się przekonać na każdym kroku. Do tego ważny jest też kontekst. Dzisiaj tym kontekstem, przynajmniej dla mnie, jest rozpoczęta kampania wyborcza przed zbliżającymi się wyborami do Parlamentu Europejskiego. Świat polityczny w Polsce, bo nie tylko jego elita, jest zainteresowany obsadzeniem 51 mandatów przynależnych Polsce. Tu nie ma klucza partyjnego. W skrajnym przypadku te 51 mandatów może zagarnąć jedna partia polityczna lub opcja polityczna. Rzeczywistość jest o wiele bardziej skomplikowana. Mandat europosła to określone, wymierne profity, czyli dieta poselska, koszty prowadzenia biura poselskiego, diety za udział w posiedzeniach itd. Jest jeszcze więcej możliwości spieniężenia tego mandatu, ale to już zależy od operatywności jego posiadacza. Gra idzie o setki tysięcy złotych w skali roku, a trzeba pamiętać, że europosłem zostaje się na 5 lat. Jeśli uda się zostać europosłem na drugą kadencję, nabywa się uprawnienia emerytalne. Według stawek unijnych. Jest więc o co walczyć. To nie to co mandat poselski, czy senatorski. Przynajmniej pod względem finansowym.

W tej sytuacji trudno się dziwić, że trwa zacięta walka o miejsca na listach kandydatów.
W naszych realiach jedynka na liście to tzw. pewniak. Na pozostałych miejscach trwa walka na śmierć i życie. Nie wszystkim kandydatom chce się walczyć i zdarzają się przypadki rezygnacji z kandydowania ze względów ambicjonalnych. W tą walkę angażują się przywódcy poszczególnych partii, chociaż sami nie kandydują. Wszyscy więc mizdrzą się do wyborców, licząc na ich głosy. Liczy się wszystko, czyli charyzma, urok i wdzięk osobisty, w ostateczności nawet tupet. W szczególności zaś liczy się na kiepską pamięć wyborców. Bo jak inaczej wytłumaczyć się z realizacji złożonych wcześniej obietnic. Nie każdy kandydat może powiedzieć, że niczego nie obiecywał i … słowa dotrzymał.

Teraz odbywają się swego rodzaju wybory miss, czy mistera. Kandydaci i ich menadżerowie próbują wcisnąć kit, który ma zaowocować przepchnięciem ich faworyta. A trzeba przełknąć nie jedną gorzką pigułkę. Kolejne próbki mamy teraz codziennie. Ciekawszy przypadek z ostatnich dni to przykładowo spotkanie premiera z protestującymi rodzicami niepełnosprawnych. Sprawa żenująca pod wieloma względami. Pierwszy i zasadniczy to ten, że sprawa ciągle istnieje w mediach. Dotyczy ponad 100 tysięcy rodzin i może kosztować budżet państwa około 1,4 mld zł rocznie. To kropla w morzu wydatków budżetu. Mimo tego kolejne rządy nie są w stanie zamknąć tematu. Żenujące jest to, że w jego rozwiązanie angażuje się osobiście premier. I to nie w zaciszu swego gabinetu, ale w świetle kamer, w otoczeniu zdesperowanych i sfrustrowanych sytuacją rodziców niepełnosprawnych. Żenujące jest zwłaszcza to, że skoro decyduje się na spektakl, nie ma nic do zaoferowania, bo on przecież niewiele może. W ten sposób potwierdza swą nieudolność i niekompetencję? 

Czyli co? Czas na zmiany?

stary.piernik