Niespełnione nadzieje

Jak ten czas leci. Trudno uwierzyć, że to już 25 lat minęło! Od czego? Właśnie. Do historii to wydarzenie przeszło jako „obrady Okrągłego Stołu”. Co się za tym kryje? Dla mnie wielkie rozczarowanie. Jako społeczeństwo daliśmy rządzącym wielki kredyt zaufania. Co dostaliśmy w zamian? Najkrócej rzecz ujmując „wielki przekręt”.

Dzisiaj w dalszym ciągu wiemy niewiele o wydarzeniach z tamtych dni. Znamy tak naprawdę ich wersję prasową. Wielu rzeczy możemy się tylko domyślać.

Po kolei. Z ruchu „Solidarności” pozostała nazwa, którą w dodatku przywłaszczył sobie jej pierwszy lider Wałęsa. Opozycja, która została dopuszczona przez Kiszczaka do udziału w obradach, była koncesjonowana. Przez lata po pierwszej „Solidarności” wyeliminowano z gry, różnymi sposobami, autentycznych jej liderów. Zmieniono statut „Solidarności”. Dopiero wtedy przystąpiono do rozmów.

Przez lata słuchałem różnych prześmiewczych komentarzy naszych czołowych felietonistów jak choćby St. Michalkiewicza, który bez ogródek twierdził, że w rozmowach przyjęto jako zasadę „my nie ruszamy waszych, wy nie ruszacie naszych”, co przerodziło się później w niesławną „grubą kreskę” Mazowieckiego. Mało ludzi zdawało sobie wówczas sprawę z tego, że uczestnicy obrad okrągłostołowych to ludzie spolegliwi ówczesnej władzy, a jeszcze częściej pospolita agentura SB. A ludzie zaufali.

Patrząc na tamte wydarzenia z perspektywy lat mogę powiedzieć, że byliśmy królikiem doświadczalnym dla władzy. Nie tylko tej w Warszawie. Wmawiano nam przez długie lata, że od nas, od Polski, wszystko się zaczęło. Tylko dlaczego do historii przeszedł upadek muru berlińskiego jako symbol przemian tamtego okresu?

Chlubimy się tym, że przemiany nastąpiły bezkrwawo. Jednocześnie jednak nie jesteśmy w stanie ustalić sprawców tajemniczych zgonów wielu opozycjonistów z tamtych lat. Chodziło w przybliżeniu o około 100 przypadków niewyjaśnionych przyczyn śmierci. Organizowane happeningi w rodzaju komisji Rokity niczego nie wyjaśniły.

Zgodziliśmy się na gigantyczne wyrzeczenia, nie tylko osobiste, uwierzyliśmy w plan Balcerowicza i co?  Skończyło się jak zwykle, czyli demontażem gospodarki narodowej, wielomilionowym bezrobociem, kolejną falą emigracji, tym razem zarobkowej, i długiem, przy którym długi epoki Gierka to mały pikuś. Czy o taką Polskę walczyliśmy?  

Na minus tych przemian należy zaliczyć jeszcze coś, upadek autorytetów i upadek morale społeczeństwa. Czy te straty będziemy w stanie odrobić kiedykolwiek?

W tym roku czeka nas jeszcze jedna rocznica, wyborów 4 czerwca. 

Ale o tym innym razem.

stary.piernik