Wojna domowa w Syrii

Zamieszki w Afryce Północnej, które doprowadziły do obalenia legalnych rządów w Tunezji, Libii i Egipcie przeniosły się do Syrii. Od dwóch lat trwa tam wojna domowa. Żadna ze stron konfliktu nie jest w stanie osiągnąć zdecydowanej przewagi militarnej. W bratobójczych walkach zginęło ponad 100 tysięcy ludzi. Przypuszczalnie ponad dwa miliony uciekło z kraju. Strat materialnych nie można jeszcze oszacować, bo wojna trwa. Strona rządowa ma poparcie Rosji, Chin i Iranu. Rebelianci, czyli opozycja popierana jest przez świat arabski, w tym Arabię Saudyjską i Turcję. Izrael trochę tkwi w rozkroku, bo zmiana ekipy rządzącej w Syrii może przynieść nieprzewidywalne skutki dla stabilności w regionie. Rosja ma w Syrii swoją bazę morską w Tartus. Jest to istotny argument na rzecz powstrzymywania się kogokolwiek przed otwartą interwencją w Syrii. Ten układ powoduje, że obecna sytuacja może się utrwalić na lata. Z drugiej strony opozycja próbuje stworzyć pretekst do interwencji zewnętrznej po to, aby obalić istniejący rząd  Baszara al-Assada. Temu celowi miało służyć prawdopodobnie użycie sarinu przeciwko ludności cywilnej na przedmieściach Damaszku. Zginęło przypuszczalnie około 1300-1500 osób. Reakcję światowej opinii publicznej łatwo było przewidzieć. Zewsząd płyną głosy potępienia, a USA zdecydowały się na zbrojną interwencję. Obama, pomny wcześniejszych doświadczeń w Iraku, uwikłany w wojnę w Afganistanie, wobec zdecydowanego sprzeciwu Rosji i Chin, waha się z podjęciem ostatecznej decyzji o zaatakowaniu Syrii. Weto Rosji i Chin w Radzie Bezpieczeństwa ONZ wyklucza akcję pod patronatem ONZ. Interwencja w ramach NATO na razie nie wchodzi w rachubę. Poparcie krajów europejskich jest też iluzoryczne. W tej sytuacji Obama szuka poparcia w Kongresie. A tu decyzja możliwa jest najwcześniej 9 września /Kongres rozpoczyna prace po letniej przerwie/.

Z upływem czasu wzrasta jednak świadomość bezsensowności całej akcji. Bez bezpośredniej interwencji zbrojnej na terytorium Syrii cała akcja jest tylko potrząsaniem szabelką. USA mają pełną tego świadomość. Mówi się o tym wprost, że dzięki atakowi rakietowemu na wybrane cele zwiększy się szanse na zwycięstwo rebeliantów. Pomija się milczeniem możliwe kolejne straty wśród ludności cywilnej. Dzisiaj nie mówi się jeszcze nic o udzieleniu pomocy humanitarnej ludności Syrii. O czym się jednak nie mówi? Otóż rząd Baszara al-Assada jest absolutnie nieprzewidywalny. Jego upadek spowoduje pociągnięcie do odpowiedzialności karnej całej ekipy z nim związanej. Można przyjąć za pewnik, że będą wydane wielokrotne wyroki śmierci. O ewentualnej ucieczce z Syrii na razie się nie mówi. Co w takiej sytuacji można zrobić? Bronić się wszelkimi dostępnymi środkami. I tego obawiają się nie tylko Amerykanie. Zresztą czynniki oficjalne w Syrii dały jednoznacznie do zrozumienia, że użyją wszelkich dostępnych, nie koniecznie akceptowalnych środków. I to nie tylko wobec sąsiadów. Zagrożeni powinni czuć się wszyscy. Czy więc warto ryzykować? Z drugiej strony przypomina się, że świat nie zdobył się na skuteczną reakcję gdy w walkach plemiennych między Tutsi i Hutu zginęło około miliona ludzi. Czy warto narażać się dla niewiele ponad tysiąca zabitych Syryjczyków? Zwłaszcza jeśli się podkreśla, że USA nie mają żadnych interesów w Syrii?

   

stary.piernik