Ludobójstwo na Kresach

W sposób mniej lub bardziej godny obchodzono w kraju i na Ukrainie 70 rocznicę rzezi wołyńskiej. Tak naprawdę obchody rocznicy jeszcze trwają, bo mordy trwały jeszcze przez długi czas. Lipiec 1943 roku na Ukrainie był tylko ich apogeum.
Znawcy zagadnienia nie czują się rozczarowani. Pomordowanym i ich rodzinom odmówiono po raz kolejny uznania prawdy historycznej. Zamiast obchodów w ciszy i skupieniu urządzono jarmark medialny na temat tego kto bardziej przyczynił się do skali tego ludobójstwa. Przepraszam, ale to słowo było starannie wycinane z dyskursu publicznego. Mówiło się raczej o czystkach etnicznych prowadzonych przez Ukraińców spod znaku OUN.
Prezydent RP uczestniczył w uroczystościach w Polsce i na Ukrainie w Łucku, ale z tej ostatniej uroczystości w świat poszła jedynie informacja, że wskutek dyletanckiej ochrony BOR-u prezydent dostał w plecy jajkiem. Całe szczęście, że świeżym. Premier zachował do obchodów zdecydowany dystans. To w jego stylu. I tak dobrze, że nie przeczekał tego zamieszania w szafie, albo nie wyjechał na wczasy. Najlepiej gdzieś zagranicę.

Strona ukraińska obchody rocznicowe zlekceważyła. Prezydent Ukrainy wolał w tym czasie urlopować na Krymie. To był unik taktyczny, bo temat obchodów tej rocznicy nie wpisuje się w jego politykę wewnętrzną. A wybory na Ukrainie za pasem.
Dla Ukraińców śmierć 100 czy 200 tysięcy Polaków to mały pikuś. W końcu w czasie „Wielkiego głodu” zmarło ich 2 czy 3 miliony! Zresztą nie mogą się doliczyć tych ofiar do dzisiaj. Tam życie ludzkie ma ciągle niewielką wartość. Skala okrucieństwa z jaką zadawano śmierć bezbronnym Polakom nie ma dla nich żadnego znaczenia. Zamiast tego jednym tchem mówią, że Polacy w odwecie wymordowali 10-30 tysięcy Ukraińców. Skąd te liczby? Nie wiadomo. Nie wiadomo wielu rzeczy. Sprzyjał temu czas wojenny. Najpierw zsyłki na Sybir i do Kazachstanu, później okupacja niemiecka. Jeszcze później przeszedł front. Na koniec pozmieniano granice. W rezultacie udało się tak namieszać, że wkrótce dowiemy się, że Polacy sami sobie winni.

W dyskusjach powraca pytanie, czy można było te obchody zrealizować inaczej? Ważniejsze jest jednak pytanie czyje interesy naprawdę reprezentuje Sejm, Senat i oficjalne władze państwowe?

stary.piernik