69 rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego

Przed nami kolejna, tym razem 69 rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. Tyle lat minęło, a w szczegółach obchodów niewiele, albo nic się nie zmienia. Poza jednym. Coraz mniej żywych świadków tamtych dni. Znowu 1 sierpnia o godzinie W syreny, znowu chwila zadumy, wizyty na cmentarzach w kwaterach powstańczych. Oficjalne uroczystości i te osobiste, najważniejsze dla nas. I duszna atmosfera tego dnia.
I jak zwykle, w akcji odwracacze uwagi, Czerska nie śpi. Co tu nowego wymyślić, żeby zohydzić pamięć o Powstaniu? Możliwości jest jednak niewiele, bo wszystko właściwie już było.
Że Powstanie było bezsensowne, bo zagładzie uległo miasto, zginęły niepotrzebnie setki tysięcy ludzi, że decyzje o Powstaniu wydano bez realnej oceny sytuacji na froncie wschodnim. Można tak długo jeszcze.
Są pewne nowe elementy z gatunku tzw. historii alternatywnej. Opowieści w stylu co by było gdyby? Czy warto poświęcać  temu uwagę? W kategoriach rozrywki intelektualnej może i tak. W pozostałych zdecydowanie nie. My swoje wiemy. Mieszkańcy Warszawy w sierpniu 1944 roku też swoje wiedzieli. Niestety dla nich nie wiedzieli wszystkiego, a zwłaszcza tego, że skutecznej pomocy z zewnątrz nie będzie. Czy wówczas podtrzymana byłaby decyzja o wybuchu Powstania? Raczej nie. Nie posądzam nikogo z decydentów o bezmyślność.

Od kilku lat Powstaniu Warszawskiemu przeciwstawia się powstanie w getcie warszawskim w kwietniu 1943 roku. Próbuje się je relatywizować. Ale konsekwentna propaganda żydowska spowodowała, że w świecie Powstanie Warszawskie kojarzone jest z tym w getcie w 1943 roku. Podkreśla się heroizm powstańców z getta. Przemilcza się bezsensowność ich walki i poniesione straty ludzkie. Argumentuje się, że lepiej było zginąć z bronią w ręku, niż jak stado baranów jechać do obozów koncentracyjnych na pewną śmierć. Nie mówi się o tym, że po upadku tego powstania Niemcy zostawili z terenów getta ruiny i zgliszcza.

Mało nagłaśniany jest fakt uczestnictwa Żydów w Powstaniu Warszawskim. Byli tacy. Nie można temu zaprzeczyć. Ale ma miejsce przegięcie w druga stronę. Lansowana jest teza, że było ich nawet około 2,5 tysiąca. Nikt nie zadaje pytania skąd ich raptem tylu? To było ponad rok po upadku powstania w getcie, kiedy wszystkich ujawnionych Żydów wymordowano lub wywieziono do obozów koncentracyjnych. Jakim sposobem przeżyli we wrogim im środowisku? Kto ich wyposażył w broń? Kto im stawiał zadania bojowe i  wyznaczał rejony walk?

Na koniec zadam jeszcze pytanie: jakiej realnej pomocy udzieliła diaspora żydowska swoim pobratymcom zebranym w gettach? Nie tylko na ziemiach polskich. 

stary.piernik