Ciąg dalszy pedagogiki wstydu?

Afera wokół nowelizacji ustawy o IPN była przez Izrael starannie wyreżyserowana. 

Dzisiaj chyba nikt nie ma co do tego wątpliwości. Pytanie jak zachowała się Polska? Postawiła się, czy dała się ograć? Dzisiaj brakuje jeszcze jednoznacznej odpowiedzi. Nie ma też cienia wątpliwości, że wybrano prawidłowy kierunek działania. Opadły maski i ukazały się prawdziwe oblicza „przyszywanych” Polaków którzy legitymują się polskim paszportem, ale dla nich „polskość to nienormalność”.

Teraz będziemy oczekiwali na odpowiedź kto komu, w relacjach Polska-Izrael, narzuci swoją wolę, bo fakty pozostają faktami.

Mój niepokój wynika stąd, że nie mamy mężów stanu. Od kilku dni zastanawiam się, dlaczego nowelizacja ustawy o IPN została właśnie tak przeprowadzona?

Tych „dlaczego” jest kilka. Projekt uzgadniano blisko półtora roku. Dlaczego dopuszczono do ingerencji Izraela w treść projektu? Czy taka jest praktyka międzynarodowa? Dlaczego projekt wniesiono pod obrady Sejmu akurat przed obchodami rocznicy wyzwolenia KL Auschwitz? Można było poczekać tydzień czy dwa i nic by się nie stało.

Kto do kogo wyciągnął pomocną dłoń? Komu potrzebny jest tumult wokół ustawy? Polsce, czy Izraelowi? W Izraelu trwa kampania wyborcza i temat jest dobrym paliwem, nie tylko dla opozycji. Ale po co ten zamęt potrzebny w Polsce koalicji rządzącej?

Skoro jednak stało się to co się stało, czyli doszło do skandalicznego wystąpienia ambasador Izraela podczas uroczystości rocznicowych, to szef naszego MSZ powinien natychmiast wezwać ją na dywanik, zażądać wyjaśnień i kto wie, czy nie uznać następnie pani ambasador za persona non grata. Byłaby wówczas inna rozmowa z rządem Izraela, tym łatwiejsza, że nie było możliwości retorsji, ponieważ stanowisko ambasadora Polski w Izraelu jest nieobsadzone. Dzisiaj krążą pogłoski, że ambasador Izraela wyjedzie z Polski i to nie wiadomo na jak długo i pod jakim pretekstem?

W tej sprawie skandal goni skandal. Polonia W USA uruchomiła w internecie stronę https://stopacthr1226.org, a tymczasem Polska Fundacja Narodowa przejada przydzielone pieniądze i to wcale nie symboliczne. Po blisko półtora roku istnienia trudno znaleźć jakieś efekty jej działania.

Dlaczego o tym piszę? Bo z upływem czasu ujawniane są kolejne motywy rejwachu wszczynanego przez lobby żydowskie. Najpoważniejsze to roszczenia do mienia pożydowskiego na ziemiach będących aktualnie w granicach Polski. Patryk Jaki przygotowuje projekt ustawy reprywatyzacyjnej która w znacznym stopniu ograniczy liczbę Żydów uprawnionych do wnoszenia  roszczeń. Jednocześnie dał do zrozumienia, że napotyka na trudności w jej opracowaniu. Wg planu projekt ma trafić do Sejmu do końca roku.

W debacie która aktualnie się toczy zwraca uwagę stopień niewiedzy naszych rodaków o stosunkach polsko-żydowskich zwłaszcza w okresie II wojny światowej. Większość z nas nie potrafi wyjść poza ogólniki i stereotypowe stwierdzenia. Daliśmy sobie narzucić narrację korzystną dla Żydów, a jednocześnie nie mamy podstawowej wiedzy na temat stosunków wzajemnych i stosunku III Rzeszy do Polaków i Żydów. To jest właśnie polityka historyczna. Właściwie nie ma popularnych opracowań dotyczących stosunków polsko-żydowskich na przestrzeni wieków. Opracowania z okresu przedwojennego nie są wznawiane. Z opracowań współczesnych na uwagę zasługują prace dr Ewy Kurek. Jest ona autorką opracowania http://solidarni2010.pl/27404-ewa-kurek-trudne-sasiedztwo-polacy-i-zydzi-ok1000-1945-cz-52.html

Warto zapamiętać to podsumowanie, z którego zacytuję fragment:

… Jeśli jednak według tychże samych chrześcijańskich kryteriów oceniać polskich Żydów, trzeba powiedzieć, że Żydzi polscy nie tylko nie uczynili wszystkiego, co w ich mocy, aby zapobiec dokonanej na ich narodzie zbrodni ludobójstwa, ale poprzez błędy polityczne, uczestnictwo w czynach kryminalnych oraz brak solidarności z własnym narodem i bezwarunkowe posłuszeństwo w wykonywaniu niemieckich rozkazów, uczynili maksymalnie dużo, aby umożliwić Niemcom dokonanie okrutnej zbrodni zagłady narodu żydowskiego.

… W świetle żydowskich praw, tradycji i religii, Żydzi na pewno w żadnym wypadku nie mają prawa oskarżać Polaków o to, że dla ratowania żydowskiego życia poświęcili zbyt mało polskich istnień. W świetle żydowskiego prawa, tradycji i religii, Polacy – podobnie jak Żydzi – nie mieli prawa narażać własnego życia dla ratowania innego człowieka. Mieli natomiast obowiązek za wszelką cenę ratować swoje polskie życie. Pod warunkiem, że w żydowskim prawie, religii i tradycji wartość ludzkiego życia nie jest zależna od narodowości, z której wywodzi się człowiek. 

stary.piernik