Znikające „afery”

Poza przekazem dnia ciekawostką medialną, przynajmniej dla mnie, są znikające „afery”.

O co chodzi tym razem? Otóż, przykładowo w mediach pojawia się informacja, że CBA czy inny CBŚ zatrzymało jakieś osoby w sprawie /proszę wpisać wedle uznania/. Mamy więc przekaz dnia. W ciągu dnia pojawiają się mniej lub bardziej istotne szczegóły sprawy, a w kolejnych dniach zapada głucha cisza. 

Ten schemat, w różnych odsłonach, jest ćwiczony od lat. Powód takich zagrań jest stricte polityczny, co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. Powód? Ilustruje do ten wierszyk: http://wiersze.bfcior.pl/julian-tuwim.php?show=rycerz_krzykalski

Afery nie ominęły nikogo z wyżyn życia publicznego i politycznego. Jest tu b. prezydent,
b. premier, b. ministrowie w kolejnych rządach III RP, b. posłowie, b. senatorowie, sędziowie, prokuratorzy i komornicy. Może łatwiej postawić pytanie kogo pominąłem?

Tak naprawdę, według mnie, różnica tkwi jedynie w skali afer. Dzisiaj wiele z nich uległo przedawnieniu i można o nich pisać na zasadzie tworzenia swego rodzaju kroniki zaniechań wymiaru sprawiedliwości pod kolejnymi rządami po 1989 roku. Motywy są zmienne, ale króluje zasada coś za coś. Zamieciemy coś pod dywan, ale w zamian zrobicie coś co nam doraźnie pasuje. Taki swoisty handel wymienny.

Jest pewien kłopot z tą lojalnością wzajemną. Otóż niektóre sprawy wracają na tapetę po latach, kiedy zmienia się układ rządzący.

Zastanawiam się jaka afera powinna otwierać taką listę. Zaryzykuję, że jest to afera FOZZ.
W jakimś sensie jest to mimo wszystko sprawa nietypowa, bo afera doczekała się rozprawy sądowej, ukarania jedynych winnych, odbycia kary w zasądzonym wymiarze. Ale dalej nie wiemy kto przywłaszczył sobie pieniądze będące własnością Skarbu Państwa, a więc teoretycznie każdego z nas. Ile dzisiejszych fortun ma swój początek w tych pieniądzach?  Tego też nie wiemy, chociaż pewne nazwiska przylgnęły do sprawy.

Dalej już nie jest tak klarownie. Z upływem czasu ilość afer przyrastała w postępie niemal geometrycznym. Każda z nich dotyczyła pieniędzy niewyobrażalnych dla przeciętnego Kowalskiego. Wystarczy na początek wymienić niektóre z nich jak choćby aferę alkoholową, czy aferę paliwową.

Później przyszedł czas na afery poważniejsze, jak afera związana ze sprzedażą PZU. Obwiniony minister nie może do dzisiaj doczekać się osądzenia. Są wątpliwości, czy sprawa nie uległa przedawnieniu. A chodzi tylko o osąd polityczny przed Trybunałem Stanu.

W ten sposób zamieciono pod dywan sławetną „pożyczkę moskiewską” L. Millera. A to była w sumie drobna sprawa. Podobnie było z lobbingiem pewnego posła na rzecz ustawy o „jednorękich bandytach”, czyli o automatach do gier losowych o niskich wygranych.

Idźmy jednak dalej. Od lat mamy do czynienia z bezprzykładnym zawłaszczaniem Polski przez konkretne pseudoelity. Te elity same się kreowały i egzekwowały tą elitarność.

Nie owijajmy sprawy w bawełnę. To są po prostu gangi, czy raczej mafie. W jednym przypadki to gangi niedouków, po szkole zawodowej, ale z głową do interesów, potrafiący do perfekcji wykorzystywać luki w prawie. Często zawdzięczają to wcześniej odsiadywanym wyrokom, gdzie zdobywali szlify do nowych ról. W innym zaś gangi „w togach”, czy po prostu ludzi unurzanych po uszy w polityce. Wszyscy oni w jakiś sposób zaliczyli się do kasty nietykalnych. Jedni tą nietykalność zagwarantowali sobie siłą i bronią, drudzy interpretując prawo na swą korzyść. 

Warto też zwrócić uwagę, że w pewnym okresie doszło do swoistej symbiozy tych grup. Skoro gang doszedł do dużego majątku, stać było bossów na wynajmowanie najlepszych prawników, a w ostateczności na luksusowe warunki pobytu w celach więziennych.
 

Kraść, grabić, straszyć i mordować opornych opłaca się po dzień dzisiejszy. Wyrok sadowy to tylko lata więzienia. Zostaje zagrabione. Nie zastosowano jeszcze w praktyce przepadku mienia, zwłaszcza tzw. rozszerzonego. To wszystko rozzuchwala.

Wobec jednych i drugich, czyli mafiosów i ich obrońców, prawo i sprawiedliwość są w sumie bezsilne. Tak naprawdę mamy do czynienia z ewidentną kpiną z prawa i sprawiedliwości. Kogo za to winić? Raczej nie nas, chyba, że uznać naszą winę w tym, że od lat tolerujemy ten stan rzeczy. Wszyscy wszystko wiedzą, to kolejny wytrych-kpina z nas, pokazująca, że wiemy w czym tkwi zło, ale na nią nie reagujemy. Chętniej mówimy o patologiach, bo wtedy lżej nam na duszy i robić nic nie trzeba.

W pierwszych latach III RP mówiło się o tym, że w Sejmie jest za mała liczba posłów z wykształceniem prawniczym, a nawet chyba posłów z wykształceniem wyższym. Można uznać to za fakt, ale niestety nawet ta grupa która spełniała kryteria wykształcenia, nie spełniała i nie spełnia kryteriów moralnych i etycznych.

Ciągle dominuje postawa roszczeniowa. Garnąć do siebie jak najwięcej, dawać od siebie jak najmniej. Tworzono jak najwięcej aktów prawnych, bez dbałości o ich jakość, wskutek czego doprowadzono do sytuacji, że w tej dżungli prawnej obowiązuje wolna amerykanka, w której najlepiej czuje się mafia w togach. Trudno się temu dziwić. Utrwalający się stan prawny doprowadził do sytuacji, że ci ludzie naprawdę uwierzyli, że im wszystko wolno, bo im nikt nie podskoczy.

To co obserwujemy od około roku, to są zadatki na zmiany, ale jeszcze nie zmiany. Mafie mają się dobrze. Najlepszym i najświeższym przykładem jest mafia pruszkowska, której prominentni członkowie, po odsiedzeniu wyroków znów rzucili się w wir przestępczej działalności i zaczęli błyszczeć w przekrętach VAT-owskich. Znowu ich łupem padają miliony, nie tylko złotych.

A my, jako niezaradni i nieporadni zadowalamy się groszowymi podwyżkami uposażeń, rent  i emerytur, bo państwa na więcej nie stać. Ciekawe, że ta sama zasada nie dotyczy parlamentarzystów i elit rządzących.

Żeby jakoś podsumować dzisiejsze rozważania powiem, że państwo od lat nie ogarnia pewnych dziedzin życia. Nie wiem tylko czy jest to skutek niewydolności, czy nieudolności, albo co najgorsze, zamierzone działanie. Żeby tą tezę rozbudować musiałbym napisać kolejną notkę. 

stary.piernik