Zamiast przekazu dnia

Można się zajmować kolejnymi przekazami dnia, ale to staje się w jakimś momencie nudne.

Czas zająć się sprawami poważniejszymi.

Ot, chociażby taka sprawa. Z chwilą przystąpienia Polski do UE regularnie płacimy frycowe. 

To nie tylko kary za opóźnienia we wdrażaniu prawa unijnego. Nie są to kwoty symboliczne, a poza tym nie słyszałem żeby ktoś w Polsce poniósł odpowiedzialność osobistą, czy inną, za te opóźnienia.

Kwoty kar określane są przez KE jako jednorazowe, albo wyrażone w stawkach dziennych, narastających niestety do milionów euro. 

Nie komentuję tu zasadności wymierzanych kar, ale przystępując do UE rząd polski miał pełną świadomość w co się pakuje. Przynajmniej powinien mieć.

Trudno mi powiedzieć w którym roku obciążono karami Polskę po raz pierwszy. Trzeba by dobrze poszukać, pewnie takie wyliczenia istnieją. Jakby jednak na sprawę nie patrzeć, palmę pierwszeństwa dzierży koalicja PO-PSL. Mają nawet swoją stronę http://www.grzechy-platformy.org/polska-w-ue/ poświęconą „sukcesom” swoich 8 lat beztroskiej pozoracji rządzenia.

Obszary zaniedbań są regularnie te same: ochrona środowiska, energia, podatek VAT, informacje sektora publicznego, media, telekomunikacja, usługi kolejowe itd.

Trudno jednoznacznie stwierdzić dlaczego KE obciąża Polskę karami. Najczęściej powtarzanym powodem jest nieterminowe wdrożenie dyrektywy UE.

Nie jest pocieszeniem, że kary płacą także inni. Pytanie, według mnie, brzmi dlaczego płacimy? Czy jest to wynik chłodnej kalkulacji, tzn. lepiej płacić kary i opóźniać wdrożenie unijnych przepisów, czy też jest to efekt niefrasobliwości naszych urzędników, bo kary płaci się z budżetu, a nie płacą konkretne osoby fizyczne winne zaniedbań.

Zasadność wprowadzania kolejnych przepisów unijnych to temat sam w sobie i nie będę się nim chwilowo zajmował.

Ciekawe informacje na temat realnych korzyści jakie osiągnie Polska po wejściu do UE można znaleźć tu http://tomaszcukiernik.pl/artykuly/teksty-o-unii-europejskiej/prawda-i-falsz-o-dotacjach-z-ue/ Tekst sprzed kilku lat na pewno wymaga uzupełnienia, ale co do swej istoty nie traci na aktualności. Jak pięknie to wyglądało po 10 latach naszej obecności w UE można poczytać tu http://tomaszcukiernik.pl/artykuly/teksty-o-unii-europejskiej/10-lat-w-unii/ Jeszcze ciekawiej będzie to wyglądało jeśli dokonamy bilansu zysków i strat. Takie opracowania też istnieją.

Mówiąc o karach nakładanych przez KE nie należy zapominać o problemach finansowych beneficjentów pomocy unijnej. To też są koszty i to nie symboliczne. Ciekawe informacje sprzed kilku lat można przeczytać tu http://tomaszcukiernik.pl/artykuly/teksty-o-unii-europejskiej/jak-karze-unia/

Przyczyny nakładanych kar są różne. Wynikają ze złej interpretacji prawa, z odmiennej interpretacji po stronie beneficjenta i organu kontrolującego wydatkowanie środków unijnych, ale także są skutkiem „przebiegłości” beneficjentów, bo jak inaczej interpretować zawyżanie kosztów zakupów materiałowych ponad koszty faktycznie poniesione i udokumentowane?

Ciekawie też wygląda kuchnia tych dotacji unijnych http://nczas.home.pl/wazne/polska-dolozy-do-dotacji-unijnych-455-miliarda-zlotych/  Zupełnie jak w tym dowcipie rodem z Dudka:

Jest interes do zrobienia. A ile można stracić?

Tu z kolei jest opis powstawania i tryb nakładania kar przez KE http://www.bankier.pl/wiadomosc/Ile-zaplacimy-Unii-Europejskiej-2341538.html

Tematem samym w sobie jest efektywność wykorzystania dotacji unijnych. Jest tajemnicą poliszynela, że żaden z krajów należących do UE nie potrafił wykorzystać w 100% przyznanych dotacji. Według publikowanych informacji rzadko uzyskuje się wynik powyżej 50% wykorzystania przyznanej dotacji.

W Polsce jednym z powodów niskiej efektywności wykorzystania dotacji jest nierzetelne przygotowywanie wniosków o dofinansowanie, realizowanie inwestycji z naruszeniem warunków umów, w tym nierzetelne weryfikowanie rażąco niskiej ceny, udzielanie zamówień niezgodnie z zapisami ustawy o Pzp. Jest to o tyle dziwne, że przygotowaniem wniosków zajmują się wykwalifikowane osoby, specjalnie w tym celu przeszkolone i wysoko wynagradzane.

Jest w tym wszystkim jeszcze coś wartego uwagi. Media co jakiś czas informują o karach nałożonych przez KE na Polskę. Od kar przysługuje procedura odwoławcza. Trwa to latami. 

Co najciekawsze, nie znalazłem nigdzie informacji ile dotychczas Polska zapłaciła tych kar? Przeczytałem niedawno wypowiedź jednego z urzędników obecnego rządu, że Polska nie zapłaciła dotychczas ani jednego euro kary.

Jaka jest więc prawda?

Na koniec trochę informacji za co i ile płacimy?

Zgodnie ze stanem na styczeń 2016 r. Polska od początku członkostwa w Unii Europejskiej dostała ze wspólnotowej kasy niemal 125 mld euro (dokładnie 124 776 086 234 euro). W tym samym czasie wpłaciliśmy do Unii ponad 39 mld euro (dokładnie 39 419 441 143 euro) – wynika z danych Ministerstwa Finansów. Bilans wygląda więc tak, że na czysto dostaliśmy ponad 85,2 mld euro, czyli po obecnym kursie 365 mld zł! Brzmi to pięknie, ale …

Cytowany już wyżej ekonomista Tomasz Cukiernik dwa lata temu szacował, że ujemne koszty uczestnictwa Polski w UE wynoszą 770 mld zł i są dwukrotnie wyższe od otrzymanych dotacji. To nie powinno dziwić. Zabiegi propagandowe mają na celu wykazanie korzyści płynących dla Polski z tytułu uczestnictwa w przedsięwzięciu jakim jest UE.

TC po stronie kosztów zaliczył m.in. 200 mld zł kosztów poniesionych przez przedsiębiorców w wyniku dostosowania się do regulacji, 100 mld zł wydatków na administrację, 75 mld zł, które zostały wydane na przygotowanie wniosków o dotacje oraz 70 mld zł przeznaczonych na finansowanie kredytów bankowych itd. http://polskaniepodlegla.pl/opinie/item/3526-odkrywamy-prawde-niewygodny-bilans-11-lat-czlonkostwa-polski-w-ue-polacy-zbiednieli-przez-unie-europejska

Warto podkreślić, że mamy problem z narracją. UE nic nikomu nie daje. Żeby komuś coś dać musi najpierw drugiemu zabrać. Urzędnicy UE rozdają nasze pieniądze, bo UE, ściślej Bruksela, sama niczego nie produkuje. To po pierwsze. Jeśli już UE coś daje, to nie robi tego bezinteresownie. Zwykle jest to transakcja wiązana. Do pożyczki, czy dotacji nie można dołożyć własnych pieniędzy tylko trzeba zaciągnąć kredyt bankowy. Takie posunięcie dodatkowo podraża koszt tego wsparcia unijnego.

Warto przypomnieć często przytaczaną informację, że w relacjach Polski z Niemcami z każdego euro pomocy przyznanej Polsce przez UE do gospodarki niemieckiej wraca w różnej formie ponad 70, a niektóre źródła podają, że nawet 85 eurocentów.

Po drugie, z funduszy unijnych możemy realizować tylko inwestycje którymi zainteresowana jest KE.

Czasem pada pytanie, czy Polska miała alternatywę dla wstąpienia do UE? To bardzo istotne pytanie, jednak dzisiaj w znacznej mierze bezprzedmiotowe. Wystąpienie jest możliwe wtedy, gdyby nas z UE wyrzucono, albo gdy UE się rozpadnie sama.

Warto jednak wiedzieć, że mogliśmy mieć relacje z UE podobne do tych jakie ma Szwajcaria w ramach EFTA, która nie musi wdrażać u siebie prawa unijnego, nie musi płacić składek, nie musi utrzymywać kosztownej biurokracji unijnej, nie musi zabiegać o dotacje unijne.

Bezsens opierania gospodarki polskiej na pomocy unijnej widać kiedy uświadomimy sobie, że mimo wzrostu wartości bezpośrednich inwestycji zagranicznych w Polsce w ciągu 10 lat członkostwa spadł udział przemysłu w wytwarzaniu polskiego PKB z około 22 proc. do zaledwie 18 proc.

Warto też mieć świadomość tego jakie sektory naszej gospodarki zostały dzięki UE zlikwidowane bądź w całości przejęte przez kapitał obcy.

A więc czy naprawdę warto było? 

stary.piernik