Nauka idzie w nas, czy w las?

Ostatnio w mediach pojawiają się informacje o przejmowaniu, czy próbach przejęcia przez kapitał pochodzący z krajów „nowej Unii” przedsiębiorstw mających swe siedziby w krajach „starej Unii”.
Ciekawe są reakcje które takim zjawiskom towarzyszą. 

Po okresie transformacji ustrojowej utrwalono w nas przekonanie, że wolny rynek nie stwarza ograniczeń dla wędrówki kapitału który może przejmować dowolne gałęzie gospodarki w dowolnym kraju, o ile widzi w tym interes, ma taką ochotę i zdolności finansowe.
Mechanizm przejmowania majątku, nie tylko w Polsce, był prosty. Najpierw doprowadzano do zapaści gospodarczej poszczególne zakłady, czy gałęzie gospodarki. Potem, w epoce Balcerowicza, zaczęto rozdawać „chętnym” za przysłowiową złotówkę to co zbudowaliśmy wysiłkiem całego Narodu, albo odbudowaliśmy po zniszczeniach wojennych. Równolegle sprzedawano za niezbyt wygórowane ceny te lepiej prosperujące zakłady produkcyjne i banki. Zyski ze sprzedaży przepadały bez wieści w dziurze bez dna jaką jest budżet. Przy okazji rosły fortuny dotychczasowych gołodupców którzy należeli do partyjnej nomenklatury. Czuli się bezkarni, bo sądy bardzo łatwo uwalniały ich od wszelkiej odpowiedzialności i podejrzeń o bezpodstawne wzbogacenie się, a ich „sponsorów” o niegospodarność.
Nikt z decydentów nie zwracał uwagi lub pomijał milczeniem znaczenie poszczególnych zakładów dla funkcjonowania państwa. „Zapomniano” o znaczeniu strategicznym. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Przejmowane zakłady w upadłości nagle stawały się rentowne, albo dobrze działające likwidowano bo stanowiły konkurencję dla podobnych, działających za naszą zachodnią granicą.
W ten sposób zdemontowano m.in. przemysł rolno-spożywczy, przetwórstwo, cukrownie, chłodnie itd. Minęły lata i co widzimy? Niemcy pozamykali nasze cukrownie, w niektórych zrobili przesypownie cukru sprowadzanego z cukrowni niemieckich. Wykorzystali dla swoich potrzeb nasze tzw. kwoty cukrowe, a na polach dotychczasowych plantatorów buraka cukrowego hula wiatr.
Mamy problemy z zagospodarowaniem owoców z naszych sadów, bo zakłady przetwórcze są w obcych rękach. Mamy problemy z pozyskiwaniem kredytów dla firm, bo większość banków działających w Polsce to kapitał obcy który w pierwszej kolejności popiera swoich.
Podobna sytuacja jest w mediach, zwłaszcza tych papierowych. Nagle uświadomiono sobie że obcy nie będzie obiektywnie mówił o naszych sprawach.
Mogę jeszcze długo w tym tonie.
Ile lat musiało upłynąć żeby pewne proste prawdy przebiły się do świadomości naszego społeczeństwa? Problem jednak w tym, że ci którzy doprowadzili nas do takiej sytuacji nie ponieśli żadnej kary, bo ich czyny uległy przedawnieniu. Wcześniej zadbano o odpowiednie zapisy w ustawodawstwie krajowym.
Nie popisał się aktywnością również Trybunał Stanu.
 
Od pewnego czasu mamy za sobą odbijanie się od dna. Staliśmy się konkurencyjni, jako branża, w transporcie drogowym, w budownictwie. Nastąpił szok. „Stara Unia”, ta wolnorynkowa i demokratyczna, zaczęła nam podstawiać nogę i wyszukiwać kruczki prawne tylko po to żeby nas eliminować ze swojego rynku, bo staliśmy się konkurencyjni.
Tych przykładów jest więcej. Problem państw „nowej UE” polega na tym, że nie potrafią skutecznie przeciwdziałać tym praktykom, w sumie monopolistycznym. To przeciwdziałanie jest za słabe na forum KE, ale także jest bagatelizowane na poziomie skutków brexitu.
Od dawna podnoszona jest sprawa podziału mandatów po Wlk. Brytanii. Dlaczego Polska przeszła do porządku dziennego nad faktem przyznania jej dodatkowo jednego mandatu w PE podczas gdy Hiszpania która w porównaniu do nas nie jest żadną potęgą, otrzymała tych mandatów dodatkowych aż pięć? To wszystko w konsekwencji przekłada się na podział stanowisk administracyjnych w strukturach KE.
O tym, że kapitał ma swoje pochodzenie narodowe przekonali się ostatnio Czesi, którzy próbują finansowo wejść na rynek medialny we Francji. Nie wystarczy mieć pieniądze. http://niewygodne.info.pl/artykul9/04772-Podwojne-standardy-w-przejmowaniu-mediow.htm
Teraz trzeba obserwować jaka będzie reakcja instytucji UE. Co wymyślą żeby usankcjonować zaporowe działania Francji?
 
Przy całym zachwycie nad dokonaniami dobrej zmiany warto się zastanowić dlaczego odkładana jest sprawa repolonizacji mediów? Nie wiadomo jak się za to zabrać, czy są inne pozamerytoryczne powody?
Zbliżają się wybory do PE. Poprzednie w których brała udział Polska, nie cieszyły się u nas szczególnym zainteresowaniem. W tym roku jest inaczej. Powodem jest brexit i dyskusja która przy tej okazji się wywiązała. Teraz już nie wystarcza stwierdzenie, że nie do takiej Unii wstępowaliśmy. Ta Unia ulega coraz większemu wynaturzeniu. Nie ulegajmy jednak złudzeniu, że Macron proponujący renegocjowanie traktatów unijnych chce to robić w interesie wszystkich państw członkowskich. Na obecnym etapie trzeba wrócić do podstaw i szukać odpowiedzi na pytanie czym ma być UE? Eurokołchozem, czy Europą ojczyzn? Czy szczytne hasła UE dalej pozostaną pustymi frazesami? Czy o losach Europy i jej poszczególnych państw będzie dalej decydowała armia urzędników unijnych którzy sami siebie wybierają, a prawo będące podstawą istnienia UE mają za nic?
 
Nie miejmy złudzeń, że te wybory coś zmienią w zasadach istnienia UE. Na to potrzeba wielu lat. Teraz może być szansa zbudowania podwalin do odbudowy UE. Przykład postawy polskich europosłów pokazuje jak karkołomne zadanie stoi przed nami. Początek zależy od tego kto zostanie wybrany na te 52 przyznane Polsce mandaty. Ta grupa nie będzie zwartym zespołem. Co do tego nie mam złudzeń. Dobrze będzie jeśli do minimum zostanie ograniczona liczba szkodników którzy po uzyskaniu mandatu zapomnieli kto ich wybrał. 

stary.piernik