Po konferencji i po pogrzebie

Wracamy do młocki medialnej. A tu „na zachodzie bez zmian”.
Obrażają nas i robią to z premedytacją, a my próbujemy udawać, że nic się nie stało. Zmiana polega na tym, że zmienia się odbiór społeczny. Radykalnie zwiększa się liczba oczekujących zdecydowanej reakcji władz polskich. Tej reakcji ciągle brak. Nie ma też pomysłu jak ta reakcja realnie ma wyglądać.
Faktem jest, że Polska i Polacy są bezkarnie szkalowani przez obcych dziennikarzy i polityków. Przeprosiny, jeżeli już są to na poziomie niewinnej literówki. Nie ma przeprosin ze strony stacji tv która wyemitowała skandaliczną wypowiedź żydowskiej dziennikarki. Przeprosiny za wypowiedź Netanjahu po pierwsze przenoszą obelgę z Polski na Polaków, a po drugie Netanjahu nie przeprosił, a zrobili to za niego urzędnicy jego administracji. Faktem pozostaje, że obelżywe wypowiedzi miały miejsce. Nie powinno mieć dla nas żadnego znaczenia to, że wypowiedzi Netanjahu i dziennikarzy izraelskich, czy amerykańskich, pojawiają się w ramach realizowania polityki Izraela czy USA.
W żadnym przypadku nie mogą kolidować z polską racją stanu.
Trzeba też wyraźnie podkreślić, że zaangażowanie Polski w politykę bliskowschodnią jest wbrew naszym interesom. Więcej na tym tracimy niż zyskujemy. Prezydent, premier i jego ministrowie poprawiają sobie własne samopoczucie, ale co my z tego mamy jako Polacy? Wstyd i upokorzenie!
 
Są jednak sprawy których zagadać się nie da. 
Do tej kategorii zaliczam sposób oznajmienia przez USA o miejscu odbycia konferencji bliskowschodniej. Najpierw informacja poszła do mediów, a dopiero później powiadomiono polskie władze.
Ciekawa była formuła tej konferencji. Polska była gospodarzem w sensie zapewnienia logistyki i tylko tyle. Faktycznym gospodarzem była delegacja USA i pewnie dlatego mogli sobie pozwolić na „załatwianie przy okazji” spraw nijak nie związanych z merytorycznym zakresem konferencji. Popis dał M. Pompeo który w oficjalnym wystąpieniu przypomniał o obowiązku zrealizowania żądań holocaust industry. Jak na typowego urzędnika administracji rządowej USA zapomniał, że roszczenia Żydów amerykańskich Polska spłaciła jeszcze w czasach PRL-u. Mamy płacić dwa razy za to samo? Czy Żydzi doszli do wniosku że wówczas dostali za mało? A może po prostu trzeba było zapytać Pompeo czy USA pomogą nam uzyskać reparacje wojenne od Niemiec? Wtedy można ewentualnie rozmawiać o odszkodowaniach dla Żydów. 
Nawet wtedy trzeba negocjować kwotę odszkodowań i warunki płatności.
Sprawa roszczeń ma też inną stronę. Dlaczego polskie władze ukrywają problem przed nami? Uważają że lepiej dla nas gdy o niczym nie wiemy?
 
Tych zadziwień dotyczących polskiej polityki zagranicznej jest znacznie więcej. W relacjach polskich władz ze społeczeństwem obowiązuje zasada Wojciecha Młynarskiego z jednej z jego piosenek „po co babcię denerwować …”. W końcu elektorat jest potrzebny jedynie do włożenia karty do głosowania do urny wyborczej. Reszta to już pikuś, mały pikuś.
Ciekawe jak długo ta opcja będzie jeszcze działać?
A może warto przypominać jak skończyli ci którzy uważali że nie mają z kim przegrać?  
 
Wypada też powiedzieć parę słów na temat pogrzebu Jana Olszewskiego. Tym razem nie o Zmarłym ale o żywych którzy powinni, z różnych powodów, okazać Zmarłemu szacunek. Jak zwykle ostatnio, na czoło negatywnych ocen wysuwa się UBolek. 
Ta lista jest znacznie dłuższa. 
Dla mnie cała ta sytuacja potwierdza, że jak ktoś chce liczyć na wdzięczność, powinien sobie zafundować psa. W ostateczności kota. Dzisiaj jest jego dzień. 


stary.piernik