Sąd Najwyższy czy kabaret moralnego niepokoju?

Okres letni sprzyja spojrzeniu na otaczającą rzeczywistość z pewnym dystansem, bez politycznego zacietrzewienia. Co wówczas widzimy? Sporo, ale ważne co nas interesuje.
Nie ma  chyba wątpliwości, że chodzi o to jak sobie radzi dobra zmiana?

Zależy z kim i z czym.

Na pierwszy plan wysuwają się niewątpliwie wojny i wojenki toczone od początku jej kadencji.
I to zarówno na forum krajowym jak i międzynarodowym. Przyjmuję jako pewnik, że jedne i drugie toczone są w słusznej sprawie, czyli w interesie społeczeństwa i Polski jako państwa silnego i demokratycznego, a nie w interesie partyjnym. Będę się powtarzał, ale moim zdaniem rząd i to zarówno B. Szydło, jak i obecny nie może się zdecydować jaką postawę przyjąć wobec zapędów urzędników UE. Nie ma kto, z osób decyzyjnych w państwie powiedzieć wprost, że pouczanie i próby robienia porządków u innych trzeba zacząć od porządkowania w swoich krajach pochodzenia. Nikt mi nie wmówi, że Niemcy, Francja, Belgia, Holandia i wiele pozostałych państw unijnych są państwami idealnymi pod względem obowiązującego tam porządku prawnego. Jakie więc mają prawo do pouczania innych?  

Trzeci rok trwa strofowanie Polski za reformę sądownictwa i trzeci rok zadaję sobie pytanie: co tu jest grane? Z jednej strony podkreśla się, że brak podstaw w prawie międzynarodowym do takiego traktowania Polski, do ingerowania w sprawy wewnętrzne Polski. Z drugiej strony Polska wchodzi w dialog z tymi uzurpatorami. Dlaczego? Czy jest to temat zastępczy dla ukrycia innych wątków? Jeśli tak to jakich?  Zresztą ten dialog też pozostawia wiele do życzenia. To jest raczej tchórzliwe popiskiwanie niż twarde artykułowanie swoich racji. Zasłanianie się argumentami typu, że jest negocjowany nowy budżet UE tego nie zmieni. Budżet ma być tworzony według jawnych zasad i w przypadku dyskryminacji Polska może go zablokować. To jest jej niezbywalne prawo.

Trwa dalej medialna manipulacja. Dzisiejsze wystąpienie premiera w Strasburgu odtrąbiono jako wielki sukces Polski. Może by tak było, gdyby nie frekwencja na sali. Wystąpienie odbyło się wobec prawie pustej sali. Poza delegacją polską, Verhofstadtem i kilkoma europosłami którzy chcieli zaistnieć medialnie, pozostali uznali udział w wysłuchaniu premiera za stratę czasu.

Nie od dzisiaj wiadomo, że do PE delegowani  są politycy niewygodni z różnych przyczyn na ich rynku krajowym. Można operować tu nazwiskami, ale nie to jest najważniejsze. Ci politycy, po uzyskaniu mandatu europosła, szkodzą państwu polskiemu. Dotyczy to totalnej opozycji. Obrazu nędzy dopełnia szukanie przez nich pomocy i wsparcia u europosłów z państw programowo nam nieprzychylnych. Niestety, nie ma możliwości prawnej odwołania tych ludzi przed upływem kadencji. Powiem jednak, że nie możemy zbytnio liczyć na to, że te osoby nie zasiądą w ławach PE kolejnej kadencji /o ile tylko zechcą/. Za to jednak trzeba winić wyborców, którzy swych wyborów dokonują bezmyślnie, albo na przekór. Tylko komu? Żeby nastąpiła tu wyraźna zmiana, potrzeba wstrząsu. Dzisiaj nikt nie wie co mogłoby nim być.

Dzisiaj mamy do czynienia z bardzo dziwną i dwuznaczną sytuacją. Prezydent uznał, że Gersdorf przestała być I prezesem SN, wyznaczył, czy poinformował kto ją czasowo zastępuje, ale formalnie nie wręczył jej odwołania. Skutek jest taki, że Gersdorf kpi sobie z nas wszystkich. Przychodzi do budynku SN, wyznacza swego zastępcę /tego samego którego wyznaczył prezydent/ i udaje się na miesięczny urlop. Na to zachowanie brak zdecydowanej reakcji prezydenta. 

Są tacy którzy twierdzą, że Sąd Najwyższy jest najważniejszą instytucją w demokratycznym państwie prawa. Cóż, jaka demokracja takie prawo i jego poszanowanie przez strażników tej demokracji i jej praw.  

p.s. Tymczasem happening przed SN rozwija się. Pogoda się poprawiła to i frekwencja lepsza. 

stary.piernik