Nie przepraszać!

Dosyć pedagogiki wstydu! 
Nie życzę sobie żeby ktokolwiek przepraszał w moim imieniu za naszą historię najnowszą, teraz za marzec 1968 roku. Jeżeli ktoś czuje się winnym, niech przeprasza, ale wyłącznie we własnym imieniu. Jego sprawa.

Piewcom polityki ustawicznego przepraszania za wszystko zwracam uwagę na brak elementarnej logiki w ich postępowaniu. Według nich okres PRL-u to dziura w naszej państwowości. Skąd więc ten masochizm wyrażający się w chęci przepraszania za cudze postępowanie? Może bardziej potrzebna im kozetka u dobrego psychoterapeuty?

Nie przypominam sobie żeby ktoś przeprosił nas Polaków za zbrodnie II wojny światowej, poczynając od września 1939 roku, za prześladowanie Polaków w pierwszych latach po zakończeniu wojny, za poznański czerwiec 1956 roku, za wydarzenia grudnia 1970 roku, za wydarzenia  w Radomiu i w Ursusie w czerwcu 1976 roku, za stan wojenny 1981 roku, za śmierć górników z kopalni „Wujek”, za zbrodnie w Lubinie w sierpniu 1982 roku, za setki morderstw politycznych popełnionych przez „nieznanych sprawców” w czasach PRL-u. Wyliczać dalej?

Jeżeli Żydzi uważają się za tak pokrzywdzonych i poniżanych przez nas, to co tu jeszcze robią? Dlaczego nie występują z otwartą przyłbicą? Według danych ze spisu powszechnego ich w Polsce nie ma. Kim wobec tego jest ta nieliczna grupa która ukrywa się wśród nas? Mniejszością narodową, czy etniczną? A może V kolumną prowadzącą wobec Polski wojnę hybrydową? To w końcu przyjaciele, sąsiedzi, czy kombinatorzy wyciągający ręce po cudze?

Trzeba nie znać absolutnie historii Polski, albo  być wyjątkowym głąbem żeby dać wiarę snutym dzisiaj opowieściom o prześladowaniach Żydów w powojennej Polsce. Dlaczego tak starannie wycisza się przykłady autentycznej niechęci, a raczej wrogości, wobec Żydów w krajach Europy Zachodniej? To się dzieje teraz, na naszych oczach.

Jeżeli są zastrzeżenia do okresu II wojny światowej, to powinny być omawiane w odrębnym trybie, ale według tych samych kryteriów porównawczych. Tymczasem, według narracji Żydów, należy przyjąć do wiadomości ich wersję i konsekwencje stąd wynikające. Nie ma znaczenia, że mają się one nijak do faktów historycznych. Fakty nie powinny być przedmiotem handlu, zwłaszcza politycznego.

Na tym tle warto zwrócić uwagę, że dialog to rozmowa dwóch stron. W przypadku dialogu polsko-żydowskiego sprowadza się on do przyjęcia do wiadomości i stosowania narracji żydowskiej.
Nas po prostu nie chcą słuchać. Oni wiedzą lepiej i jest to wiedza nie podlegająca weryfikacji.

W takiej sytuacji nam pozostaje walka o upowszechnienie obiektywnej prawdy historycznej, bez przekłamań i zbędnych upiększeń. Ta walka jest niezwykle trudna, bo narracja żydowska przez dziesięciolecia bardzo dobrze zadomowiła się w mediach światowych. 

stary.piernik