Kto straszy Brexitem?

Na marginesie wydarzeń towarzyszących Brexitowi sensowne jest pytanie: czy Niemcy są już hegemonem Europy? Czy są w stanie narzucić reszcie państw UE swoją wolę? Czy w Brukseli jest tylko administracja UE, a realne decyzje zapadają w Berlinie?

Kilka dni temu zadałem tu pytanie, czy Niemcy są tylko naszym sąsiadem, czy też partnerem? Nie mam najmniejszej wątpliwości, że są tylko sąsiadem. W najlepszym przypadku jesteśmy przez Niemcy traktowani jako ubogi krewny. Wtedy, kiedy mają w tym swój interes ekonomiczny, czy polityczny. Ale zawsze okazują nam swą wyższość.

Prosta logika wskazuje, że o realnym partnerstwie można mówić tylko wtedy, gdy nasza oferta jest porównywalna z ofertą drugiej strony. Niestety, nic takiego nie ma miejsca w relacjach dwustronnych Polska-Niemcy. Tam, gdzie interesy Polski zagrażały interesom Niemiec, Niemcy doprowadziły do likwidacji naszego przemysłu stoczniowego. Sami zaś dotowali według potrzeb stocznię i port w Rostocku. Nord Stream i Nord Stream II uznali za przedsięwzięcie tylko biznesowe.

Co to za partnerstwo w którym my oferujemy tanią siłę roboczą, w dodatku wykwalifikowaną? Udostępniamy swoje rynki zbytu, oddajemy za pół darmo banki; zgadzamy się na udział w UE na nierównych prawach, gdzie dotacje unijne dla rolnictwa w wyższych kwotach otrzymują rolnicy z Niemiec dlatego tylko, że Niemcy są płatnikiem netto do kasy UE.  

W polityce istnieje zasadnicza rozbieżność interesów polegająca na tym, że Niemcy starają się utrzymać dobre, nie tylko poprawne, relacje z Rosją. Wynika to w dużym stopniu z gospodarczego zaangażowania Niemiec we współpracę z Rosją, która jest znaczącym dostawcą ropy i gazu i znaczącym odbiorcą produkcji i technologii przemysłu niemieckiego.

My w relacjach z Rosją mamy zadawnione i historycznie uzasadnione animozje sięgające czasów Rosji carskiej i później ZSRR. Polityce Niemiec zawdzięczamy stałe zagrożenie powrotem do strefy wpływów Rosji, wbrew naszym interesom narodowym.

Sankcje nakładane przez UE za bezprawne zajęcie przez Rosję Krymu i sprokurowanie wojny na Ukrainie nie wywierają zamierzonych skutków głównie dlatego, że Niemcy i pozostałe, znaczące państwa UE, starają się wszelkimi sposobami te sankcje ominąć, bo doraźne interesy gospodarcze są dla nich ważniejsze. Solidarność jest tu tylko pustym frazesem. Podobnie jak demokracja.

Angażujemy się w różne przedsięwzięcia polityczne, inspirowane przez Niemcy, nie bacząc na nasz interes narodowy. Jaskrawym przykładem jest Ukraina. Wspieramy, popieramy, przyjmujemy na nasz rynek pracy, na studia, a z drugiej strony w rozmowach dotyczących zakończenia konfliktu na Ukrainie jesteśmy systematycznie rugowani, otrzymując wyniki rozmów do wiadomości, albo do realizacji.

Najświeższy przykład związany jest też z Brexitem. Rozmowy na temat co dalej z UE Niemcy zaaranżowali w grupie państw-założycieli EWG. Jest to pomysł całkowicie bezsensowny chyba, że ma kolejny raz przypomnieć, że UE ma przynosić korzyści tylko wybranym.

W pierwszych godzinach po ogłoszeniu wyników referendum w Wlk. Brytanii w szeregach przywódców UE zapanowała histeria. Szastając na prawo i lewo słowem demokracja, starają się wymusić na Wlk. Brytanii bez mała natychmiastowe wyjście poza jej struktury. Tymczasem prawo unijne, co byśmy o nim złego nie powiedzieli, akurat w tej sprawie jest dość jednoznaczne. Cameron też jednoznacznie się określił. Wszystko w rękach kolejnego premiera, a ten będzie na jesieni. Kto jest w stanie to przeskoczyć?

Co wspólnego z demokracją ma odgrzewanie starego kotleta o nazwie „Europa dwóch prędkości”?

Moim zdaniem, z upływem czasu może się okazać, że Wlk. Brytania dołączy do Norwegii tzn. jej relacje z UE będą identyczne, albo podobne do obecnej pozycji Norwegii.

Po co więc ten ferment? 

stary.piernik