FETA TRWA

Trwają uroczystości upamiętniające wybory z 4 czerwca 1989 roku. Trwa festiwal pustych gestów.
Ks. Isakowicz-Zaleski słusznie zwrócił dzisiaj uwagę, że jest to święto władzy. 

Przypomina się znowu oklepany dowcip o koniaku, który pije klasa robotnicza ustami swoich przedstawicieli. Wielu myli się wolność z demokracją, czy odwrotnie. Ile jest u nas jednego, a ile drugiego?Wszystko zależy kto o tym mówi.

Od lat zadaję sobie pytanie: czy te miliony Polaków zagłosowałoby dzisiaj tak samo jak wówczas, gdyby wiedzieli czym to się dla nich skończy? Odpowiedzi nie jestem do końca pewien.

W wielu komentarzach podkreśla się, że przemiany nie były związane z ofiarami ludzkimi.
To dobrze. Ale czy to ma wszystko usprawiedliwiać?

Zbyt łatwo i szybko staramy się zapomnieć, że kraj po zniszczeniach wojennych odbudowywali wszyscy Polacy, niezależnie od orientacji i przekonań politycznych. To był dorobek nas wszystkich. Tyle potrafiliśmy zrobić. Tymczasem, po 1989 roku, grupa ludzi która doszła do władzy, jednostronnie oceniła, że to wszystko nie ma żadnej wartości i jest w większości warte jedynie przysłowiową złotówkę, za którą rozdano ten majątek. Swoim.

Dzisiaj przypomina się jedną z wypowiedzi T. Mazowieckiego, że chętnych do doradzania nie brakowało, a nie było chętnych do wzięcia odpowiedzialności za podejmowane decyzje. Można z tego wysnuć wniosek, że władzę przejęli ludzie z łapanki, albo samobójcy. Kto dzisiaj w to uwierzy? 

Bliższe prawdy jest według mnie twierdzenie, że była to ustawka. Przedstawicieli „Solidarności” wykorzystano na zasadzie kwiatka do kożucha. Przyzwoitość nakazuje przypomnieć, że w tym rządzie kluczowe resorty pozostały w rękach nomenklatury partyjnej /MSW, MON i handel zagraniczny/. Pozostali, z premierem włącznie, to byli dyletanci, którzy mieli wziąć na siebie odium upadku państwa. Postępowali też jak dyletanci.
Wielki guru naszej ekonomii L. Balcerowicz był pracownikiem naukowym /wtedy jeszcze nie profesorem/, czyli teoretykiem ekonomii, zauroczonym Sorosem. Doświadczenia w zarządzaniu zero. Nie jestem pewien, czy żona dopuściła go chociaż do zarządzania budżetem domowym. Ale ci ludzie mieli bezgraniczny kredyt zaufania społecznego. Tym większa dzisiaj jest nasza dezaprobata dla tego co ci ludzie zrobili z Polską.

Kolejne rządy demontowały państwo twierdząc, że co złego to nie my, to oni. Oni, czyli poprzednicy. Wszyscy rządzący kombinują od lat, żeby uciec od odpowiedzialności i oddać państwo w pacht Unii Europejskiej. Zadłużać państwo bez opamiętania i zacierać za sobą ślady. Marzeniem od lat jest wprowadzenie Polski do strefy euro. Wtedy hulaj dusza, piekła nie ma.

Inne pytanie: ile lat jeszcze upłynie zanim będziemy równi wobec prawa? Wiem, że to utopia. Ale to państwo wygenerowało kasty urzędnicze i grupy zawodowe, które postawiły się ponad prawem. To urzędnicy administracji państwowej i samorządowej, prokuratorzy i sędziowie, którzy zamiast stać na straży prawa, łamią je bezkarnie. W czyim interesie? Wśród nich niestety, ale znaleźli się parlamentarzyści. Przykładem z ostatnich tygodni jest nominacja I Prezesa Sądu Najwyższego. http://3obieg.pl/skandal-sledztwo-o-korupcje-w-sprawie-pierwszej-prezes-sadu-najwyzszego

Żadnym pocieszeniem jest twierdzenie, że gdzie indziej jest jeszcze gorzej. Czy my mamy równać tylko w dół?

Minione 25 lat to też inflacja wartości i autorytetów. W PRL-u wyrazem najwyższego uznania ze strony władzy było odznaczenie Orderem Budowniczego Polski Ludowej. Dzisiaj jest to przywrócony Order Orła Białego. Ale jak popatrzę kogo tym orderem nagradzają, to nieodparcie nasuwa się myśl o jego deprecjacji.

Znowu przypominają się czasy PRL-u, kiedy odznaczano ludzi nie tylko za zasługi, ale za to jakie miejsce dana osoba zajmowała w drabince społecznej.

Co się wobec tego zmieniło? Kto wie?

stary.piernik