Zamieszania ciąg dalszy

Na stronie http://bezdekretu.blogspot.com/  pojawił się nowy wpis OPOZYCJA DEMOKRATYCZNA – CZYLI CONTRADICTIO IN ADIECTO. Bardzo mocny i potrzebny tekst.  Odnosi się wprost do rozgrywających się wydarzeń nie tylko w Polsce.  

Należę do tej grupy Polaków której nie zawsze po drodze z tłumem. Tłum zawsze kojarzy mi się z owczym pędem.

Dobrze pamiętam czas kiedy poprzednio PiS był u władzy. Pamiętam też te lata kiedy PiS był w notorycznej opozycji. Po kolejnych przegranych wyborach powtarzane jak mantra „moralnie wygrywamy, racja jest po naszej stronie”. Co  z tego wynikało? Nic poza tym, że PiS był najsilniejszą partią opozycji parlamentarnej. Zaczęło się utrwalać przekonanie, że bycie w opozycji to najwłaściwsze miejsce dla polityków PiS. 

Aż nagle stał się cud. Wybory prezydenckie wygrał kandydat PiS Andrzej Duda. To nic, że początkowe poparcie dla jego kandydatury było poniżej 10%. Urzędujący prezydent miał je na poziomie powyżej 70% i ostatecznie przegrał.

Jestem w grupie tych którzy uważają, że Andrzej Duda wygrał nie dlatego że jest taki dobry, czytaj skuteczny,  i miał wyjątkowo sprawny  sztab wyborczy. Musiały być inne czynniki które zadecydowały skutecznie o końcowym wyniku wyborów. I tu powtarzane jest pytanie: jaka będzie społeczna cena tego zwycięstwa? Nie zmienia to faktu, że przegrany prezydent stał się dla wielu zbyt uwierającym odciskiem, albo zwyczajnie czyrakiem na d…ie. Miał jednak za sobą silne lobby, które musi mieć swój interes w tym, że go zdradziło.

Sporo zamieszania w tych dywagacjach powoduje fakt, że w jednym roku kalendarzowym są wybory prezydenckie i parlamentarne.

Wygrany prezydent ma w zasadzie prostą sytuację. Musi wesprzeć swoją opcję polityczną żeby wygrała wybory parlamentarne, bo wtedy łatwiej będzie sprawować urząd i realizować obietnice wyborcze. Zdaję sobie sprawę, że jest to z mojej strony nadużycie, bo dotychczas partia rządząca nie przywiązuje większej wagi do realizacji obietnic wyborczych. Ogranicza się do tzw. bieżączki. Co najwyżej przypomina sobie o tych obietnicach przed kolejnymi wyborami.

Póki co prezydent powtarza, że swoje obietnice wyborcze traktuje serio. Ma jednak pełną świadomość, że ich realizacja uzależniona jest od współpracy z rządem. Ten obecny tego nie gwarantuje. Wszystko więc dopiero przed nami.

Tymczasem wyborcy są głodni sukcesów. Po tylu latach posuchy należy im się. Jest jednak pytanie co powinno pójść na pierwszy ogień? To niezwykle trudne pytanie, zwłaszcza po 10 kwietnia 2010 roku. Z jednej strony żądanie społeczne ustalenia przyczyn i winnych katastrofy i dotychczasowej nieefektywności śledztwa smoleńskiego. Z drugiej zaś konieczność skoncentrowania się na uzyskaniu maksymalnie wysokiego wyniku wyborczego. 

Czy da się pogodzić z sobą te dwie sprawy? Na dzisiaj nie wiadomo. „Kością niezgody” jest sprawa aneksu do raportu o WSI. Dzisiaj dla wielu ważna jest prosta odpowiedź na pytanie: jest aneks czy go nie ma? Tej odpowiedzi też nie znamy. Toczy się jakaś dziwna gra której sensu nie rozumiemy.  

Znając odpowiedź na pierwsze pytanie można dopiero postawić następne: co zrobić z tym aneksem /o ile jest/. W przeciwnym razie zasadne jest pytanie: co zrobić z winnymi zniszczenia lub modyfikacji aneksu? 

Jednak nasze życie nie toczy się wyłącznie wokół tych spraw. Nie powiem, że są sprawy ważniejsze. Po prostu inna jest ich kategoria.

Narastają zawirowania wokół naszych granic. Nie wygasł konflikt na Ukrainie. Pojawił się poważny problem uchodźców z krajów Azji i Afryki, którzy zalewają Europę. Skala tego problemu przerosła wyobrażenia większości nie tylko polityków. Ci uchodźcy byli od dawna. Jednak traktowano to wyłącznie jako problem Włochów, którzy borykali się z uchodźcami na Lampeduzie. Arabska wiosna spowodowała ucieczkę z terenów zagrożonych na niespotykaną dotychczas skalę. To już nie są tysiące, ale setki tysięcy, a mówi się o milionach. Dzisiaj nikt tego nie ogarnia. Przy okazji ujawniają się wszystkie niedoskonałości UE.

Po pierwsze UE i jej poszczególne kraje nie są przygotowane na przyjęcie w krótkim czasie tak dużej liczby uciekinierów. Europa zdała sobie sprawę, że powodem tego exodusu nie jest wyłącznie wojna. Wśród tej masy są uciekinierzy z przyczyn ekonomicznych. Z ojczyzn wygania ich bieda. Mamy więc również do czynienia z masową emigracją zarobkową. Przykładowo media wychwyciły, że chcą z tego skorzystać Serbowie którzy znajdują się w tłumach uciekinierów. Rozróżnić jednych od drugich jest trudno ponieważ w większości nie mają przy sobie żadnych dokumentów tożsamości.

Sam problem uchodźców musi być rozpatrywany w dwóch kategoriach, które kraje są przez uciekinierów traktowane jako docelowe, a które jako tranzytowe. UE próbuje rozwiązać problem w trybie decyzji administracyjnych, narzucając poszczególnym krajom członkowskim limity przyjęć uchodźców. Napotyka to jednoznaczny opór ze strony zwłaszcza państw Europy Środkowo-Wschodniej. Prawnicy zwracają uwagę, że kierownictwo UE nie ma żadnych podstaw prawnych do nakazywania czegokolwiek poszczególnym państwom członkowskich. Tym bardziej jakichkolwiek sankcji wobec opornych. Pozostaje więc dobra wola.

W dzisiejszej debacie sejmowej zwrócono uwagę, że rząd nie ma umocowania prawnego do podejmowania jakichkolwiek zobowiązań w kwestii przyjęcia choćby jednego uchodźcy. Wskazuje się, że tu powinno mieć zastosowanie referendum ogólnopolskie.  

Zwraca się też uwagę na to, że wewnętrzne granice Unii są otwarte, a to spowoduje, że uchodźcy będą się przemieszczać według własnego uznania. Jest też brana pod uwagę możliwość zawieszenia układu Schengen, a to może być krok w kierunku rozpadu UE. 

A więc tak źle i tak niedobrze. 

Kolejne działania restrykcyjne podejmowane przez Węgry powodują, że mogą ulec zmianie trasy migracji uciekinierów. Oznacza to, ze uchodźcy masowo mogą pojawić się na naszych wschodnich granicach. Jak dalece to jest realne? Tego nie wiem. Zakładam, że będziemy dla nich jedynie krajem tranzytowym. Ale to żadna satysfakcja dla nas.

Problem istnieje i nikt nie wie jak go skutecznie rozwiązać.

Na marginesie wspomnę o problemie Polaków mieszkających poza granicami kraju. Szczególnie drażliwy jest problem z tymi którzy mieszkają za wschodnią granicą. Był to jeden z priorytetów naszej polityki zagranicznej w minionych 25 latach. Niestety efekty działalności państwa polskiego są więcej niż mizerne. Według oficjalnych danych jest to około 400 osób rocznie przyjmowanych przez Ojczyznę. 

Dla porównania Niemcy ściągnęli w tym czasie do siebie około 900 tysięcy swoich rodaków z terenów Rosji i Ukrainy. Teraz nagle chcemy z ochotą przyjąć kilka tysięcy obcych o których nie wiemy absolutnie nic poza tym, że mają inny odcień skóry. 

stary.piernik